ขุนเขาขับรถมาจอดที่โรงรถ เขาระบายยิ้มมุมปากเล็กน้อย เมื่อสายตามองไปเห็นสิ่งที่ตัวเองซื้อติดมือกลับมาฝากใครบางคน
เขาเอื้อมมือไปหยิบกล่องกำมะหยีสีแดงออกจากถุงกระดาษหรูใบเล็ก หย่อนมาลงไปในกระเป๋ากางเกง และก้าวออกไปจากรถ
เขาเดินผิวปากมุ่งหน้าจะเข้าไปในบ้านอย่างอารมณ์ดี แต่หางตาก็เหลือบไปเห็นแผ่นหลังคุ้นตาของฟางข้าวที่กำลังห่างออกไป
“ฟางข้าว”
เขาตะโกนเรียก แต่เจ้าของชื่อไม่ยอมหยุด แถมยังซอยเท้าวิ่งหนีเร็วขึ้น
ขุนเขากัดฟันกรอดอย่างโมโหในความพยศของเจ้าหล่อน ก่อนจะวิ่งไปคว้าแขนเรียวเอาไว้ได้ทันก่อนที่หล่อนจะเข้าไปในห้องพัก
“ปล่อยนะ!”
“ผมเรียก ไม่ได้ยินหรือไง”
หล่อนไม่ยอมแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองเขา เพราะไม่อยากให้เขาเห็นน้ำใสๆ ในดวงตาของตนเอง
“ฉันจะไปนอน”
“นี่เพิ่งสองทุ่ม จะนอนอะไรเร็วนัก”
แล้วเขาก็จับปลายคางเล็ก บังคับให้หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบสายตา ก่อนที่เขาจะชะงักไปเล็กน้อย เมื่อเห็นน้ำตา
