-7-วันแรกที่เยอรมนี
1074 คำ
-7-
วันแรกที่เยอรมนี
@สนามบินประเทศไทย
"นักศึกษาเตรียมเอกสารให้เรียบร้อยนะคะ เดี๋ยวต้องเข้าไปในเกตกันแล้ว" เสียงอาจารย์ที่ดูแลเกี่ยวกับโครงการนักศึกษาแลกเปลี่ยนดังขึ้นเมื่อใกล้จะถึงเวลาเดินทางเต็มที
"ครับ/ค่ะ!" นักศึกษารับคำก่อนจะหันไปจัดการกับสัมภาระ และเอกสารของตัวเอง
"ตื่นเต้นอะแก จะได้เจอผู้หล่อๆปะ" ปลายฟ้าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
"พอดีโฟกัสแต่การเรียนอะค่ะ" พิมพ์ดาวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังนักเมื่อเห็นเพื่อนสาวดี๊ด๊าจนออกนอกหน้า
"โอ้โหตอบแบบนี้เอารองเท้ามาฟาดหน้าเลยก็ได้จ้าา" ปลายฟ้าตอบกลับด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ
"ฮ่าๆๆๆ" สองสาวพูดคุยหยอกล้อกันอย่างสนุกสนานต่างกับพัดชาที่ยืนมองพาสปอร์ตในมือแน่นเรื่องราวร้ายๆ ผ่านไปอาทิตย์กว่าๆแล้ว ที่ผ่านมาเธอใช้ชีวิตปกติอย่างที่ควรจะเป็นโดยไม่เห็นแม้แต่เงาของผู้ชายคนนั้น ทำให้เธอเริ่มสบายใจขึ้นระดับหนึ่งพาสปอร์ตเล่มนี้กำลังบ่งบอกถึงการเริ่มต้นใหม่ของชีวิตเธออีกครั้ง
"พัดเป็นไรเอกสารมีปัญหาเหรอ" ปลายฟ้าถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวลเมื่อเพื่อนรักเอาแต่มองเล่มพาสปอร์ต
"อ๋อ เปล่าหรอกแค่ตื่นเต้นน่ะ จะได้เดินทางแล้ว"
"แล้วไป แต่น่าเสียดายเนอะที่พวกเราไม่ได้อยู่หอเดียวกัน" ปลายฟ้าพูดพลางทำสีหน้าเซ็ง
"นั่นสิ อยู่ดีๆก็จับแยกให้พวกเราไปอยู่บ้านโฮสต์แทน" พิมพ์ดาวเองก็เสริมด้วยสีหน้าสงสัยเพราะก่อนหน้านี้ทางมหาวิทยาลัย ได้แจ้งการเปลี่ยนแปลงที่อยู่อาศัยของพวกเธอกะทันหัน ทั้งที่ตอนแรกพวกเธอจะได้อยู่หอเดียวกันเป็นรูมเมท แต่กลับต้องแยกกันไปอยู่บ้านโฮสต์แทน ซึ่งให้เหตุผลว่าเพื่อที่นักศึกษาจะได้ฝึกภาษากับเจ้าของภาษาอย่างใกล้ชิด ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นการเปลี่ยนแปลงที่กะทันหันเกินไป
"คิดมากน่า ไว้เรานัดเจอกันก็ได้อีกอย่างยังไงก็เรียนมหาลัยเดียวกันอยู่แล้วปะ" พัดชาพูดตัดบทเมื่อเพื่อนเริ่มจริงจังกับการเปลี่ยนแปลงนี้มากเกินไป "ไปเข้าเกตกันเถอะถึงเวลาแล้ว" สามสาวเดินตามกันไปเพื่อต่อแถวเข้าไปในเกต
@สนามบินประเทศเยอรมนี
นักศึกษาจำนวนสิบคนมารวมตัวกันที่ลานกว้าง เมื่อเครื่องลงจอดที่สนามบิน อาจารย์ที่ดูแลโครงการมีหน้าที่ส่งพวกเธอขึ้นเครื่องเท่านั้น โดยแจ้งไว้ว่าเมื่อลงเครื่องแล้วให้มารวมกันที่ลานกว้างของสนามบินเพราะจะมีโฮสต์แต่ละบ้านรอรับอยู่โดยให้สังเกตจากป้ายชื่อที่มีชื่อตัวเอง
"เอ๊ะ!..นั่นชื่อฉันใช่ปะ" ปลายฟ้าชี้นิ้วไปทางป้ายที่มีคนยืนถืออยู่ว่า Praifah!
"น่าจะใช่นะ แกรีบไปหาเขาสิถึงแล้วโทรมาบอกด้วยนะว่าเป็นไงบ้าง" พัดชาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เธอเองก็รอลุ้นอยู่เหมือนกันว่าเธอจะได้ไปอยู่บ้านใครจะใจดีหรือเปล่า
"โอเคๆ ไปก่อนนะ" ปลายฟ้าโบกมือลาเพื่อนๆก่อนจะเดินตรงไปหาคนที่ชูป้ายชื่อเธออยู่
"นั้นของแกนี่พัด" พัดชามองไปตามนิ้วชี้ของพิมพ์ดาวที่ชี้ไปยังหญิงวัยกลางคนแต่งตัวคล้ายเมดที่ชูป้ายชื่อว่า Padcha!
"จริงๆด้วย แล้วของแกอยู่ไหนนะทำไมไม่เห็น" เมื่อพัดชาเห็นของตัวเองแล้วจึงพยายามช่วยมองหาของเพื่อนสาว "อ๊ะ..นั่นปะข้างๆป้ายชื่อฉัน" พัดชาชี้ไปที่ป้ายข้างๆที่เขียนไว้ว่า 'Hello PIMDAO'
"เออใช่ ไปกันเถอะตื่นเต้นชะมัด" สองสาวลากกระเป๋าเดินทางไปยังคนที่ชูป้ายด้วยท่าทางตื่นเต้น ทั้งสองสาวแยกย้ายกันไปตามโฮสต์ที่มารอรับ
พัดชานั่งรถมากับผู้หญิงวัยกลางคนท่าทางใจดีโดยมีชายชุดดำใส่สูทเป็นคนขับรถให้
"สวัสดีค่ะ" พัดชาไหว้ทักหญิงวัยกลางคนด้วยท่าทางนอบน้อม "หนูขื่อพัดชานะคะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ" พัดชาแนะนำตัวเองกับหญิงวัยกลางคนขณะที่รถยนต์คันหรูกำลังขับเคลื่อนไปเรื่อยๆ
"สวัสดีจ้ะ เรียกป้าว่าแอนนี่ก็ได้จ้ะ จริงๆป้ามีหน้าที่มารับหนูเท่านั้นเองป้าเป็นหัวหน้าแม่บ้านให้คุณเขาน่ะ"
"อ๋อค่ะ แต่ยังไงก็ต้องฝากเนื้อฝากตัวอยู่ดีค่ะ" พัดชายิ้มสดใสอย่างเป็นกันเอง ป้าแอนนี่เป็นคนคุยสนุกทำให้เธอคลายความกังวลไปได้มาก
"ใกล้จะถึงแล้ว หนูพัดเตรียมตัวได้แล้วจ้ะ" แอนนี่ปลุกพัดชาที่เผลอหลับเพราะอ่อนเพลียจากการเดินทางไกล พัดชาลืมตาตื่นขึ้นมามองวิวสองข้างทาง ที่นี่ถูกจัดระเบียบสวยงามตลอดข้างทางไม่มีบ้านเรือนละแวกนี้เลยสักหลัง แต่ความคิดก็กระจ่างเมื่อรถยนต์คันหรูเลี้ยวเข้ามายังคฤหาสน์หรูสไตล์ยุโรปด้านหน้ามีลานน้ำพุขนาดกว้าง ประติมากรรมรูปม้าชั้นสูงที่แสดงให้เห็นถึงบารมีเจ้าของคฤหาสน์นี้ได้เป็นอย่างดี
ภาพความสวยงามของคฤหาสน์หรูไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีแม้แต่น้อย แต่กลับดึงความทรงจำที่โหดร้ายในคฤหาสน์แห่งนั้นกลับมาอีกครั้ง
"หนูพัดเป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ" ป้าแอนนี่ถามขึ้นเมื่อสังเกตเห็นท่าทีเป็นกังวลของหญิงสาว
"เปล่าค่ะ เจ้าของบ้านเป็นใครเหรอคะ"
"เอาไว้หนูไปเจอท่านเองดีกว่าค่ะ ป้าขอตัวก่อนนะคะ" ป้าแอนนี่ไม่ตอบคำถามแต่ก้าวลงจากรถทันทีที่รถยนต์หรูจอดสนิท พัดชาจึงจำใจก้าวตามลงมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ภาพบรรยากาศต่างๆช่างเหมือนกับวันนั้นไม่มีผิดทำให้เธอเริ่มหวาดกลัวที่จะเข้าไปข้างใน
"เดี๋ยวป้าให้คนขนของไปให้ที่ห้อง ส่วนหนูพัดก็ไปพบกับคุณท่านด้านในก่อนนะคะ" ป้าแอนนี่หันมาพูดกับร่างบางที่เนื้อตัวเริ่มสั่นเทาก่อนจะเดินแยกออกไปอีกทาง
"เชิญทางนี้ครับ" ชายชุดดำผายมือเชิญหญิงสาวเข้าไปข้างใน พัดชาลังเลที่จะเดินตามไปแต่ก็ไม่สามารถเลี่ยงได้จึงจำใจเดินตามไปอย่างกล้าๆกลัวๆ ในใจได้แต่ภาวนาให้ไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด
- ผู้เขียน
