-1-รนหาที่
824 คำ
-1-
รนหาที่
"ปล่อยนะ ฉันบอกให้ปล่อย!!" พัดชาพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของผู้ชายคนนี้ขณะที่เขากำลังลากเธอเข้าไปในรถ ยิ่งพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของเขามากเท่าไหร่ร่างกายของเธอก็ยิ่งหมดแรงลงเร็วเท่านั้น
"ถ้ายังอยากมีชีวิตไปหาเพื่อนๆของเธอก็หุบปากซะ เพราะถ้าฉันไม่อนุญาตเธอก็หนีจากฉันไม่พ้นอยู่ดี" ประโยคแรกจากผู้ชายปริศนาที่ลากเธอขึ้นมาในรถโดยมีบอดี้การ์ดของเขาเป็นคนขับ
"คุณเป็นใคร ต้องการอะไร ถ้าเรื่องที่ฉันเดินชนคุณฉันขอโทษจริงๆฉันไม่ได้ตั้งใจ" พัดชาพยายามพูดจาเพื่อไกล่เกลี่ยสถานการณ์ตรงหน้า
"เดี๋ยวเธอก็รู้ พัดชา ดิรักษ์กุล"
"คุณรู้ชื่อฉันได้ยังไง"
"ถ้ายังไม่หยุดพูด เธอจะตายในนี้แทนก่อนจะรู้คำตอบ" พัดชาเลือกที่จะเงียบมาตลอดทางเพราะปืนกระบอกนั้นที่จ่อมาตรงศีรษะของเธอบวกกับน้ำเสียงของเขาทำให้เธอไม่กล้าที่จะเสี่ยง
ทันทีที่รถเลี้ยวเข้ามาในรั้วคฤหาสน์สไตล์ยุโรปตกแต่งด้วยหินอ่อนเป็นหลัก ตรงทางเข้ามีลานน้ำพุขนาดกว้าง พื้นที่ที่นี่มองด้วยตาเปล่าก็พอจะรู้ว่ากินเนื้อที่ไปหลายสิบไร่รถยนต์คันหรูจอดสนิทเมื่อถึงที่หมาย ก่อนจะมีบอดี้การ์ดที่นั่งมาด้วยด้านหน้ารถลงมาเปิดประตูให้พัดชาจำใจก้าวลงตามไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
"พาเธอไปที่ห้องรับรองชั้นสอง"
"ครับ" บอดี้การ์ดหนุ่มรับคำก่อนจะหันกลับมาพูดกับพัดชา "เชิญทางนี้ครับ" พัดชาเดินตามไปเงียบๆ แต่ก็ไม่ลืมที่จะสำรวจบริเวณรอบบ้านเพื่อดูทางหนีทีไล่
"ผมแนะนำให้คุณรออยู่เฉยๆจะดีกว่านะครับ อย่าพยายามที่จะหนีออกไปเลยครับ" บอดี้การ์ดหนุ่มพูดดักอย่างรู้ทัน "และก็ชั้นสามเป็นเขตหวงห้ามคุณห้ามออกจากห้องนี้เด็ดขาด เพราะคนที่รู้ในสิ่งที่ไม่ควรรู้สิ่งที่จะได้รับกลับไปคือความตาย เท่านั้นครับ"
ปึง!
"ขู่เป็นหมาเลยไอ้หน้าโหดนี่ แล้วจะเอาไงต่อดีเนี่ยพัดชาคิดสิคิด!!" พัดชาสบถอย่างหัวเสียทันทีที่เสียงประตูปิดลง เธอมองสำรวจไปบริเวณรอบๆห้อง แต่ก็มีเพียงผนังสีขาวสะอาดตากับเฟอร์นิเจอร์หรูราคาแพงเท่านั้น เธอเดินไปตรงหน้าต่างที่เป็นทางเดียวที่พอจะหนีได้แต่ก็ต้องหมดหวังทันทีเพราะข้างล่างมีบอดี้การ์ดคอยเฝ้าไม่ต่ำกว่าสิบคนและจากชั้นนี้ไปชั้นล่างคงสูงไม่ต่ำกว่าหกเมตร "กระโดดลงไปขาหักก่อนได้หนีแน่"
คิดได้ดังนั้นหญิงสาวจึงมองกลับไปตรงบานประตูไม้โอ๊กที่เธอเดินเข้ามาเมื่อครู่ ก่อนจะตัดสินใจเดินกลับไปเปิดประตูมองบรรยากาศรอบนอกห้องอีกครั้ง เมื่อเห็นไม่มีใครเธอจึงตัดสินใจเดินออกไปข้างนอกด้วยความระมัดระวัง เธอเดินผ่านห้องต่างๆเพื่อตรงลงไปยังราวบันได แต่แล้วเท้าทั้งสองข้างก็หยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงของใครบางคนคุยกันที่ห้องห้องหนึ่ง
"จะให้ผมทำยังไงกับพวกนั้นดีครับ"
"เด็ดปีกมันซะ และถ้ามันยังกล้าเข้ามายุ่งอีกก็จัดการฆ่ามันทิ้ง"
ราวกับโลกหยุดหมุนไปซะดื้อๆขาทั้งสองก้าวที่ตั้งใจจะหนีตอนนี้แทบจะไม่มีเรี่ยวแรงที่จะยืนด้วยซ้ำ ผู้ชายคนนี้สั่งฆ่าคนด้วยน้ำเสียงปกติโดยไม่รู้สึกผิดอะไรเลย ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวกับสถานที่แห่งนี้กับคนโหดเหี้ยมอย่างพวกนั้น พัดชาพยายามรวบรวมแรงที่มีก้าวเท้าน้อยๆเดินตรงไปราวบันได อย่างช้าๆเพราะกลัวคนในห้องนั้นจะรู้ตัว แต่ความคิดของเธอก็ช้าเกินไป
"เธอได้ยินอะไรไปบ้าง"
"กรี๊ดดด!!!!!" พัดชากรีดร้องเสียงหลงเมื่อรับรู้ถึงปลายกระบอกปืนที่จ่อมายังหัวของเธอ ถึงนี่จะไม่ใช่ครั้งแรกแต่ความหวาดกลัวกลับสูงขึ้นเป็นร้อยเท่าเพราะตอนนี้เธอดันไปได้ยินในสิ่งที่ไม่ควรได้ยิน
"ผมว่าผมเตือนคุณแล้วนะครับ" เจ้าของปลายกระบอกปืนถามย้ำขึ้นอีกครั้ง ซึ่งเสียงนี้ก็ไม่ใช่ใครนอกจากบอดี้การ์ดคนนั้นที่เดินมาส่งเธอที่ห้อง
"ฉันไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ยะ…อย่าทำอะไรฉันเลยนะ"
"เธอนี่ชอบรนหาเรื่องสินะ" น้ำเสียงที่ไม่เคยบ่งบอกถึงความรู้สึกของเขา ทำให้น้ำตาที่พยายามกลั้นมาตลอดไหลออกมา "มานี่!!" มาเฟียหนุ่มกระชากแขนของหญิงสาวอย่างแรงเธอจึงไม่สามารถต้านแรงเอาไว้ได้จำต้องกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปตามแรงกระชาก
- ผู้เขียน
