หลังจากที่ภายในรถเงียบงันมาเนิ่นนาน รถคันงามก็แล่นมาจอดสนิทที่หน้าโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่ง
“พะ... พี่วิศ... มาที่นี่ทำไมคะ”
“คนมาโรงแรมเขามากันทำไมล่ะ”
“พี่วิศ...”
นี่เขากำลังล้อเล่นกับหล่อนอยู่ใช่ไหม
“ไหนว่าจะพาผึ้งกลับบ้านไงคะ”
เขาปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว ก่อนจะหันหน้ามาสบตากับหล่อน
“ถ้าไปที่บ้าน... ไม่ว่าจะบ้านพี่หรือว่าบ้านเธอ ทุกคนอาจจะตกใจกับสิ่งที่เรากำลังจะทำกัน”
คนฟังตัวสั่นสะท้าน ภาวนาให้สิ่งที่เข้าใจอยู่มันผิดพลาด
“ทะ... ทำ... อะไรเหรอคะ”
เขาอมยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มอันตรายที่ไม่เคยเห็นปรากฏบนใบหน้าของวิศรุตมาก่อน
“เอากันไง”
“พี่... วิศ... อย่า... พูดเล่นแบบนี้สิคะ”
“งั้นก็รีบลงจากรถสิ จะได้รู้ว่าพี่พูดเล่นหรือว่าจะเอาจริงๆ”
แล้วคนพูดก็ก้าวลงไปจากรถ ในขณะที่หล่อนยังคงนั่งแน่นิ่งมึนงง
“ลงมาสิครับ”
คนตัวโตเดินอ้อมตัวรถมาเปิดประตูรถฝั่งที่หล่อนนั่งออก และก็ก้มหน้าลงมาหา
