“พี่วิศ ผึ้ง...”
หญิงสาวพยายามดึงข้อมือออกจากอุ้งมือใหญ่ของวิศรุตแต่เขาไม่ยอมปล่อย
“เดินเฉยๆ สิครับ ไม่เห็นเหรอว่าพนักงานมองกันใหญ่แล้ว”
“ก็เพราะพนักงานมองกันไงคะ ผึ้งถึงไม่อยากให้พี่วิศจับมือน่ะ”
“ทำไมล่ะ”
เขาดันร่างของหล่อนเข้าไปในลิฟต์ และก็ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่ภายในลิฟต์ไม่มีใครอยู่เลยสักคน ทำให้หล่อนต้องเผชิญหน้ากับวิศรุตตามลำพัง
“ก็ผึ้ง... อายนี่คะ”
“ทำไมต้องอายด้วยล่ะ เมื่อก่อนเธอก็มาที่นี่ออกจะบ่อย แล้วก็ลากพี่ออกไปจากที่นี่ท่ามกลางสายตาของพนักงานหลายต่อหลายคู่ ตอนนั้นไม่เห็นเธอจะอายเลยนี่นา”
คำย้อนกลับของคนตัวโตที่ตอนนี้รั้งเอวคอดเข้าไปกอดหลวมๆ ทำให้สองแก้มนวลแดงระเรื่อขึ้นมาโดยอัตโนมัติ
“ก็... มันไม่เหมือนกันนี่คะ”
“ต่างกันตรงไหนล่ะ หรือว่าตอนนั้นเธอสนุกที่ได้เล่นแมวจับหนูกับพี่...”
“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อยค่ะ”
“แล้วยังไง”
“ก็... ตอนนี้ผึ้ง... ไม่ได้เป็นว่าที่
