[ ไอ้หน้าหล่อ : เอาเถอะ ก็พอจะเข้าใจดีนั่นแหละว่าฉันไม่ได้สำคัญอะไรมากมาย ] ไอติมอ่านข้อความที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์หลังจากที่เอ่ยคำว่าขอตัวกลับคล้อยหลังที่ทานอาหารไปได้พักใหญ่
ปีเตอร์พยายามชวนคุย พยายามพูดถึงความสำเร็จในด้านของธุรกิจส่วนตัวของเขา มีรายได้เข้าจากทางโน้นบ้างทางนี้บ้าง ซึ่งเอาจริงๆ แล้วสิ่งเหล่านั้นเธอไม่ได้สนใจมันเลย!
ดวงตากลมสวยกรอกกลิ้งไปมาพยายามกวาดมองออกไปรอบๆ ร้านอาหารหลังจากที่ทิ้งสายตาโฟกัสในจุดที่ภูพิงค์นั่งก่อนหน้านั้น แต่เธอพบเพียงความว่างเปล่า
เขาทิ้งเธอไว้ที่นี่ แล้วเขากลับไปก่อน?
เห็นว่าทางนั้นมันไม่มีทางเกิดขึ้นอย่างแน่นอน!
หุ่นสวยราวกับนางแบบในสีดำเดินนวยนาดออกมาจากร้านอาหาร แว๊บหนึ่งที่ไอติมปรายตามองเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์ จากนั้นก็รีบสาวเท้าไปยังลานจอดรถแทน
รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นบนมุมปากในยามที่พบว่ารถหรูของภูพิงค์ยังอยู่ที่เดิม
"รอนานปะ" ไร้เสียงตอบร
