ความกดดันถาโถมเข้าใส่อย่างจัง ภูพิงค์กระชับวงแขนให้แน่นกว่าเก่า
เขาไม่ควรปล่อยให้เธอออกไปจากตรงนี้ แม้เขาจะยังปะติดปะต่อเรื่องราวไม่ได้ว่าสุดท้ายแล้วเขามาอยู่ที่คอนโดมิเนี่ยมของตัวเองได้ยังไง เฮียภพไปไหน แล้วเขาต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ได้ยังไง!
"นายหรือเปล่าที่บอกฉันว่าดึกๆ จะกลับไปหา ฉันว่านายควรหันกลับไปดูนาฬิกาก่อนนะจะได้รู้ว่าตอนนี้มันกี่โมงกี่ยาม" ไอติมปรายตาไปยังนาฬิกาแขวนผนัง ภูพิงค์จำต้องมองตาม
แปดโมง! ของเช้าวันอาทิตย์ ฉิบหายวายวอด นี่กูหลับยาวจนไม่ได้กลับไปหาเมียเลยเหรอวะ!
เหล้าแรง? หรือกูกำลังเจอกับอะไร ตอนนี้ไอ้ภูปวดหัวฉิบหายเลย!
"ขอโทษว่ะไอ ฉันยอมรับว่าเมื่อคืนฉันดื่มเยอะมาก ฉันเมาแล้วฉันก็จำอะไรไม่ได้สักอย่าง"
"ตอบแบบนี้ไม่คิดว่ามันจะเป็นคำตอบที่โคตรเฮงซวยเลยเหรอภู"
"ไอ..."
"เมาข้ามคืน ตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่แต่จำอะไรไม่ได้สักอย่าง คนแบบนี้ฉันควรเอามาเป็นคู่ชีวิตงั
