“เอ่อ...คุณหนู...”
เธอหันหลังให้เขาแล้วเดินจากมาโดยไม่ยอมหันกลับไปมองคนร้องเรียก นั่นเพราะเธอไม่อยากตอบคำถามของเขา และไม่อยากเก็บกางเกงในลายสตอร์เบอรี่ที่เธอแอบทิ้งไว้บนเบาะหลังกลับมาด้วย
ใช่แล้ว...เธอตั้งใจทิ้งมันไว้ เพราะอยากจะส่งสัญญาณให้ตัวผู้ หากเขารับรู้ได้ว่าเธอกำลังโน้มตัวลงไป เขาจะทำยังไงกับสิทธิพิเศษที่ได้รับ
“หวังว่าจะไม่โง่นะ” ขวัญจิราเดินเข้าบ้านอย่างอารมณ์ดี แต่เกือบจะสะดุดหกล้มเพราะคำทักทายจากสาวใช้ที่มารอรับกระเป๋า
“เอ๊ะ! คราบอะไรติดอยู่บนเสื้อคะคุณหนู !”
“อะ...” เธอตกใจที่โดนจับได้ รีบยกกระเป๋าเป้ขึ้นปิดเสื้อเอาไว้ “อ๋อ...”
“บนกระเป๋าก็มีค่ะ เหมือน...เหมือนน้ำ...น้ำมูก น้ำมูกรึเปล่าคะ หรือว่าคุณหนูจะเป็นหวัด”
ขวัญจิราแอบขำ แล้วแก้ตัวว่า “นมข้นหวานน่ะ พอดีฉันกินขนมปังราดนมในรถ มันก็เลยเลอะเทอะ อย่างที่เห็น พี่หวานไปทำงานในครัวเถอะ ฉันจะขึ้นข้างบนแล้ว มีการบ้านต้
