หลายวันต่อมา
"เปิดช้าจังวะ มึงมัวทำอะไร"
"..."
"แล้วมึงทำเสร็จยังงานที่ลูกค้าสั่ง กูจะได้เอาไปลงระบบกูต่อ หะ...เห้ย!"
"อย่าเสียงดังได้มั้ย"
"นั่นมันน้องนิเนยไม่ใช่เหรอ"
บทสนทนาของคนสองคนที่ดังเข้ามาในโสตประสาททำให้ฉันตื่นขึ้นมาจากภวังค์ ค่อยๆขยับเปลือกตาขึ้นมาช้าๆ รู้สึกเหมือนยังหลับไม่เต็มอิ่มเลย
แสดงว่าเช้าอยู่เหรอ แล้วใครมา...
"มึงบอกกูมาว่าตั้งแต่ตอนไหน" เสียงของพี่คิวนี่!
ฉันหรี่ตามองคนที่ยืนเอามือเท้าเอวมองพี่นธีและสลับมามองฉันแต่เขาคงไม่รู้ว่าฉันตื่นแล้ว
"เสือก" พี่นธีตอบสั้นๆเหมือนรำคาญแล้วเดินไปที่โต๊ะทำงานของเขาหันไปพูดเรื่องงานต่อ "กูทำเสร็จแล้วเดี๋ยวทำไฟล์ส่งให้ ไหนแผงวงจรที่สั่ง"
"อยู่ในกล่อง" พี่คิวจำใจเลิกสงสัยแล้วเดินไปคุยเรื่องงานกับพี่นธี ส่วนฉันก็แกล้งหลับต่อเพราะไม่กล้าเผชิญหน้ากับพี่คิว
ตอนนี้เริ่มมีคนรู้เรื่องของเราแล้วตั้งแต่วันที่ไปเที่ยวดอยและบ้านขอ
