หลายเดือนต่อมา
"พี่นธี...กับข้าวพร้อมแล้ว" ฉันเดินไปหาคนที่กำลังแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาอยู่ตรงกระจกก่อนจะหยิบเอาเน็กไทที่มีเข็มกลัดมหาวิทยาลัยติดสวมให้เขาอย่างเอาใจ ไม่บ่อยนักที่จะได้เห็นเขาแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาถูกระเบียบแบบนี้
"ขอบคุณครับ" พูดเพราะแล้วส่งยิ้มเล็กๆมาให้
"วันนี้สอบเสร็จกี่โมงคะ"
"สอบวิชาเดียว เที่ยงก็กลับมาแล้ว เนยสอบถึงสี่โมงใช่มั้ยเดี๋ยวพี่ไปรับ" เขาพูดแล้วโน้มลงมาจุ๊บแก้มฉันพร้อมกับรอยยิ้ม
เป็นรอยยิ้มที่มีแค่ฉันเท่านั้นที่จะเห็นมันบ่อยๆ
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเนยมากับเฟิร์นก็ได้"
เขาเปลี่ยนสรรพนามเรียกฉันแล้วด้วย แทนตัวเองว่าพี่จนฟังดูอบอุ่นและใกล้ชิดกันมากขึ้น บางทีอากาศดีๆ อารมณ์ดีๆก็เรียกฉันว่าน้องเนยอีกต่างหาก น่ารักใช่มั้ยล่ะ
พี่นธีไม่เคยขอฉันเป็นแฟนและเขาไม่เคยบอกรักฉัน มันอาจจะดูน่าน้อยใจเมื่อใครต้องเจอแบบนี้แต่ฉันว่ามันก็ไม่ได้สำคัญเท่ากับการกระทำที่อีกฝ่า
