“ปล่อยได้แล้ว เดี๋ยวใครมาเห็น ฉันอายเขานะ” พลอยนภัสรีบดันแผงอกกว้างของชายหนุ่มออกไป
“ขอผมกอดให้หายคิดถึงก่อนนะ” เวหายังคงออดอ้อนภรรยาสาวสวยของเขา
“ไม่ รีบปล่อยฉันก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ” พลอยนภัสเสียงแข็ง ชายหนุ่มจำใจที่ต้องปล่อยหญิงสาว เขาต้องอดทน จนกว่าเธอจะให้อภัย
“เดี๋ยวผมขอเข้าไปซื้อของในเมืองก่อนนะ แล้วบ่ายๆ ผมจะกลับมา พ่อไปก่อนนะครับลูก” เวหายักคิ้วให้กับหญิงสาว ก่อนที่จะถือวิสาสะลูบไปที่หน้าท้องแบนราบของเธอ พลอยนภัสถลึงตาใส่ชายหนุ่ม ทำให้เขาจำใจปล่อยมือจากเธอ
เวหารีบมาที่นี่เสียจนไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย ดังนั้นเขาจึงต้องเข้าเมืองไปซื้อของใช้ที่จำเป็น และก็เตรียมวัตถุดิบเพื่อมาทำอาหารให้กับพลอยนภัสรับประทาน เนื่องจากในไร่เช่นนี้วัตถุดิบต่างๆ นั้นหายากเหลือเกิน
หัวใจของพลอยนภัสรู้สึกใจหายขึ้นมาทันที เมื่อรู้ว่าเขากำลังจะไปในเมือง เพราะเขานั้นอาจจะไม่กลับมาอีกเลยก็ได้ เธอยังจำสิ่งที่
