ร้อยเล่ห์ลวงรักร้าย

ผู้ชายโรคจิต

“ผู้ชายโรคจิต คุณมาทำอะไรที่นี่” พลอยนภัสกล่าวหลังจากที่เธอตั้งสติได้

“สุภาพกับผมหน่อยสิครับคุณพลอยคนสวย” เวหากล่าวก่อนที่จะเดินไปหาหญิงสาวพร้อมกับดอกไม้ช่อใหญ่

“ที่แท้ก็เป็นคุณนี่เอง นี่คุณจะมาตามราวีฉันทำไม” พลอยนภัสรู้สึกหัวเสียเป็นอย่างมากที่รู้ว่าผู้ชายที่กำลังตามจีบเธออยู่คือไอ้ผู้ชายโรคจิตที่เธอเจอที่คาราโอเกะคืนนั้น

“ก็ผมบอกแล้วไงครับว่าผมชอบคุณ จะให้ผมตะโกนให้ดังกว่านี้มั้ย” เวหายังคงไม่หยุด เขายียวนหญิงสาวด้วยรอยยิ้มอันทรงเสน่ห์ของเขา

“คุณออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะเรียก รปภ. มาลากตัวคุณออกไป” พลอยนภัสเกรี้ยวกราดใส่ชายหนุ่มทันที เจนจิราได้แต่มองมาที่ทั้งคู่ด้วยความสงสัย

“เห็นทีคงจะไม่ได้หรอกครับคุณพลอย เพราะวันนี้ผมมาที่นี่ในฐานะลูกค้าของคุณ” เวหายักไหล่ ก่อนที่เขาจะส่งสายตาหวานฉ่ำให้กับหญิงสาว ตอนนี้พลอยนภัสโกรธชายหนุ่มจนควันออกหู

“ลูกค้า?...หมายความว่ายังไง” พลอยนภัสมองหน้าชายหนุ่มด้วยแววตาสับสน

“วันนี้ผมนัดกับคุณประสานเพื่อคุยเรื่องงานโปรเจคใหม่ แบบนี้แล้วจะกล้าให้ รปภ. มาลากตัวผมออกไปอีกมั้ย” เวหาถือไพ่เหนือกว่าหญิงสาวชัดเจน เพราะคนที่เขากล่าวถึงก็คือประธานบริษัทของเธอ

“งั้นฉันขอตัว” พลอยนภัสพยายามข่มโทสะ แล้วหันหลังกลับเพื่อเดินไปยังโต๊ะทำงานของตนเอง แต่เวหาไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น เขาสาวเท้าอย่างรวดเร็วไปขวางหน้าหญิงสาวไว้ พร้อมทั้งส่งรอยยิ้มอุ่นให้กับเธอ

“เดี๋ยวก่อนสิครับ คุณยังไม่รับดอกไม้จากผมเลย” เวหากล่าวก่อนจะยื่นดอกไม้ให้หญิงสาวอีกรอบ หญิงสาวปัดดอกไม้ช่องามนั้นออกไป แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่ละความพยายาม เขาจับมือของหญิงสาวก่อนที่จะส่งช่อดอกไม้ช่อนั้นไว้ในมือของเธอ

“คุณทำอะไร เอาดอกไม้ของคุณออกไปนะ ฉันขยะแขยง” พลอยนภัสเค้นเสียงลอดไรฟันที่ได้ยินเพียงสองคนเท่านั้น

“ก็ถ้าคุณไม่รับ หรือทำให้ผมเสียหน้ามากไปกว่านี้ผมว่าผมคงจะจูบคุณโชว์คุณผู้หญิงคนนั้น” เวหากล่าวเสียงเบา พร้อมทั้งเหลือบตาไปมองที่เจนจิรา

“คุณนี่มันเลวจริงๆ อยากรู้นักว่าถ้าคุณประสานเขารู้ว่าคุณเป็นคนอย่างนี้ เขายังอยากที่จะร่วมธุรกิจกับคนอย่างคุณมั้ย” พลอยนภัสจ้องชายหนุ่มไม่วางตา เธอไม่กล้าที่จะทิ้งช่อดอกไม้ เพราะดูท่าแล้วว่าชายหนุ่มไม่น่าจะแค่ขู่เธอ แต่เขาต้องทำจริงอย่างแน่นอน