บทที่ 5 ของเดิม ๆ

1631 คำ

ปัจจุบัน “การ์ตูนตื่น สายแล้ววันนี้มีเรียนมึงลืมเหรอ” เสียงร้อนรนเอ่ยปลุกร่างสวยที่ยังคงหลับไปรู้เรื่องรู้ราว “เฮ้อ...ยังง่วงอยู่เลย” เธอห้าวและพูดไปด้วย พร้อมบิดแขนไปมาเพื่อคลายความเมื่อยล้า “ลุกไปอาบน้ำยัยบื้อ” เมื่อเขาเห็นเธอยังไม่ลุกออกจากที่นอนสักที ทั้งที่ตอนนี้มันสายแล้วจึงรีบเข้าไปดึงตัวให้เธอลุกออกจากที่นอนและดันเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ "ถ้าไม่ยอมอาบเองดีๆ หน่อยจะอาบให้มึงเองเอาไหม" “เออรู้แล้ว” เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อยเพราะด้วยความนอนหลับไม่เต็มอิ่ม มหาลัย เมื่อหนุ่มฮ็อตกับสาวสวยเดินเข้ามาด้วยกันทุกสายตาก็จับจ้องมาที่เธอและเขา หญิงสาวทำตัวปกติเพราะเธอชินกับสายตาที่จ้องมองมาที่เธอกับเรย์แล้ว เพราะแทบทุกครั้งที่เธอกับเขาเดินเข้ามาเรียนด้วยกันทุกสายตาก็ต้องจับจองเข้ามาเพราะเรย์เพื่อนชายคนสนิทคนนี้ขึ้นชื่อว่าเป็นหนุ่มเพลย์บอยสุดฮอต เป็นที่ถูกตาต้องใจของสาว ๆ ดังนั้นไม่แปลกถ้าคนจะมองมาที่เธอด้วยความไม่พอใจจากสายตาของสาว ๆ ทั้งหลายที่ต่างหมายปองชายหนุ่มคนข้าง ๆ เธอ “นี่พวกเธอคิดเหมือนฉันไหมสองคนนี้สนิทกันตั้งแต่ปีหนึ่งยันปี 2 แกว่ามันดูแปลกๆ ไหม แค่เพื่อนจริง ๆ เหรอว่ะ” เสียงหญิงสาวกลุ่มหนึ่งเอ่ยนินทาเมื่อเห็นการ์ตูนและเรย์ผู้ชายที่เหล่าคณะของเธอปลาบปลื้มเดินผ่านไป “ก็ปกตินะ คงแค่เพื่อนสนิทกันเท่านั้นแหละ ถ้ามีอะไรในกอไผ่จริง ๆ ป่านนี้ผู้หญิงคนนั้นคงไม่ปล่อยให้ผู้ชายไปแรดกับผู้หญิงคนอื่นหรอก เมื่อวานฉันยังเห็นเรย์อยู่กับผู้หญิงคนอื่นอยู่เลย” เธอแอบกระซิบบอกให้เพื่อน ๆ ได้ยินในสิ่งที่เธอได้เห็นมา “เออก็จริง ไปเรียนกันเถอะ มามองแบบนี้หนุ่มสุดฮอตของมหาลัยก็ไม่ชายตามองพวกเราหรอก” สาวคนหนึ่งในกลุ่มเอ่ยบอก คนอื่นถึงได้ลุกและเดินเข้าเรียนตามคณะของตนเองแทนการเมาท์มอยคนอื่น “มึงนี่หล่อตรงไหนวะทำไมผู้หญิงถึงตาต่ำหลงมึงอยู่ได้” เมื่อเดินเข้ามาข้างในเธอจึงทำเสียงเหน็บแนมชายหนุ่มขึ้นมา “เหรอ ถ้ากูไม่หล่อมึงจะเอากูไหมล่ะ แล้วไปว่าคนอื่นตาต่ำงั้นมึงก็ตาต่ำเหมือนกันแหละที่มาเอากับกู” เขาย้อนถามและทำสายตาเจ้าเล่ห์แกล้งหยอกให้เธอเจ็บปวดใจเล่น “ชิ ไปหาพิมดาวดีกว่า” เมื่อเถียงไม่ได้เธอจึงเฉไฉขอตัวออกไปหาพิมดาวที่เห็นเธอเดินเข้ามาแต่ไกล “ไงพิมกู๊ดมอร์นิ่ง” เธอเดินเข้ามาทักทายเพื่อนใหม่ที่รู้อยู่ในใจว่าเธอเป็นใคร คนที่พี่ชายสุดหล่อฝากฝังให้เธอดูแลเป็นอย่างดี “ไง! สวัสดีการ์ตูน และเรย์ด้วย” เรย์ยิ้มตอบรับ แล้วเดินเข้ามาหาสองสาวพร้อมรอยยิ้มและเอาแขนคล้องคอของการ์ตูนเล่นอย่างเคยชิน “หนักช่วยเอาแขนของมึงเนี่ยออกไปจากคอกูทีคอกูจะหักแล้ว ไอ้บ้าพาดลงมาได้ไม่ดูตัวตัวเองเลยอย่างกับยักษ์” เธอแห้วเสียงใส่แล้วมองตาขวาง แต่เรย์กลับหัวเราะด้วยความชอบใจที่หญิงสาวแยกเขี้ยวใส่เพราะเขาชอบยั่วโมโหให้เธอโกรธ “เราเข้าไปเรียนกันเถอะพิมดาว” เธอคล้องแขนของพิมดาวและสลัดแขนหนาของชายหนุ่มออก “อะไรวะคล้องคอแค่นี้ทำมาเป็นบ่นรอโควตาด้วย” เรย์วิ่งตามสองสาวที่เดินนำหน้าออกไป แต่ก็แอบหัวเราะที่หญิงสาวเพื่อนสนิทหัวร้อนเพราะตน แค่เขาได้แกล้งเธอนิด ๆ หน่อย ๆ ก็มีความสุขแล้ว วันต่อมา “พิมเลือกชมรมยัง” การ์ตูนเดินเข้ามาถามโควตาดาวเมื่อเห็นเธอเดินดูชมรมต่าง ๆ แต่ยังเลือกไม่ได้สักที “ยังเลย เธอเลือกชมรมอะไร” “ฉันอยู่ชมรมร้องเพลงเคยลงตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วแต่ปีนี้ฉันก็จะลงชมรมร้องเพลงเหมือนเดิมลงด้วยกันไหมล่ะ” “เออ...คือ...พิมร้องเพลงไม่เก่งน่ะสิ” “โอ๊ย....ไม่ต้องกังวลไปหรอกร้องไม่เป็นก็เข้าได้แค่รุ่นพี่เห็นหน้าสวย ๆ ของเธอเขาก็ยอมให้เข้าแล้ว ฮ่า ฮ่า” เธอหัวเราะและดึงแขนเรียวเล็กของพิมดาวเข้าไปในตึกชมรมด้วยกัน “พาเด็กใหม่เข้ามาเหรอ” เสียงรุ่นพี่คนหนึ่งเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสองสาวเดินเข้ามาแต่มีอีกคนหนึ่งที่เขายังไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน “ใช่พี่โต้ง พิมดาวเพื่อนการ์ตูนเอง โควตายังไม่เต็มใช่ปะ” เธอถามเสียงออดอ้อน และทำตาวิบวับไปมาให้กับรุ่นพี่ เพราะเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวคนในชมรมจึงเอ็นดูเธอเป็นพิเศษ “อาฮะ” รุ่นพี่พยักหน้ารับและยิ้มให้ “ดีเลยรับพิมเข้ามาอยู่ชมรมด้วยคนนะ” เธอกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจและกอดพิมดาวแน่น “รับอยู่แล้วแหละสวยขนาดนี้ ฮ่า ฮ่า พวกมึงมารับน้องใหม่เร็ว” รุ่นพี่ตะโกนเรียกให้เพื่อนเข้ามารายล้อมเด็กใหม่และร้องเพลงต้อนรับยินดีให้เธอเข้าร่วมทีม การ์ตูนยิ้มและชักชวนให้พิมดาวฟังเรย์ที่กำลังจะร้องเพลง เรย์เมื่อเห็นสองสาวมองอยู่ ก็ยักคิ้วกวน ๆ ให้แล้วเริ่มร้องเพลงโชว์พลังเสียง การ์ตูนฟังและมองแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มและแอบคิดหน้าตาดีแล้วแถมยังร้องเพลงเพราะอีกเพราะแบบนี้สินะสาว ๆ ถึงได้มารุมล้อมเขาทุกวัน เรย์เมื่อฝึกซ้อมร้องเพลงเสร็จก็วิ่งเข้ามาหาสองสาวและยิ้มหวานมาให้กับพิมดาวทั้งที่อีกคนก็ยืนอยู่แต่ไม่เอ่ยทัก “ไงพิม อยู่ชมรมนี้ด้วยเหรอ” ร่างสูงวิ่งเข้ามาทักทายและยิ้มหวานให้กับพิมดาว แต่ทำหน้าเจ้าเล่ห์ให้กับการ์ตูน “ฉันพามาเองแหละ” การ์ตูนบอกและยักคิ้วเจ้าเล่ห์ให้กับเขา “ทำดีมากเพื่อนรัก” ร่างสูงยิ้มกรุ้มกริ่มและเอามือลูบหัวของการ์ตูนเล่น “ไม่ใช่หมานะ” เธอทำเสียงไม่พอใจแล้วปัดมือของเขาออกที่รูปหัวเธอเล่นทำเหมือนเธอเป็นลูกหมาเชื่อง ๆ ตัวหนึ่งของเขา เรย์แสยะยิ้มและแลบลิ้นทำหน้าทองไม่รู้ร้อนใส่เพื่อนสาวคนสนิท เธอได้แต่กลอกตาไปมากับความน่ารำคาญของเขาที่ชอบปั่นประสาทเธอเล่นแทบทุกวัน หลายวันต่อมา “มึงจะไปไหน” เรย์เอ่ยถามเมื่อเห็นเพื่อนสาวคนสนิทใส่ชุดสวยเพื่อเตรียมจะออกไปข้างนอกทั้งที่วันนี้เป็นวันเสาร์ เขาคิดว่าเธอจะอยู่กับเขาเสียอีก “จะไปช้อปปิ้งกับพิมดาว” เธอตอบกลับเขาโดยไม่มองหน้าเพราะกำลังใส่ต่างหูอยู่ “ไปด้วยคนสิ วันนี้วันเสาร์ยังไงก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้ว” “จะไปทำไมเรื่องของผู้หญิง มึงอยู่นี่แหละหรือไม่ก็ออกไปหาสาว ๆ ในสต๊อกของมึงสิ” “กูเบื่อแล้วไม่อยากกินของเดิม ๆ อีก” เขาพูดเสียงเจ้าเล่ห์แล้วเดินเข้ามาโอบกอดเอวคอดจากทางด้านหลัง “กูก็ของเดิม ๆ นะเก่าด้วยก็เปลี่ยนสิรุ่นน้องใหม่ ๆ เข้ามาก็มีเยอะแยะทำไมไม่ลองคุยดูล่ะ” เธอตอบกลับโดยที่ไม่ได้คิดอะไรโดยไม่มีความหึงหวงอะไรทั้งสิ้น “แต่กับคนนี้ก็แปลกนะไม่ยักจะเบื่อนะสิ แล้วตอนนี้ก็อยากกินด้วย ให้กินก่อนไปข้างนอกไม่ได้เหรอ” ร่างสูงทำเสียงออดอ้อนแล้วเข้ามาซุกไซ้ที่ซอกคอหอมกรุ่นของเธอเล่น “อย่าน่า...รำคาญคนยิ่งรีบ ๆ อยู่” เธอผลักร่างหนาออก และหยิบลิปสติกเติมปากให้กับตนเอง และจัดแจงแต่งหน้าและจัดเสื้อผ้าแล้วดูตัวเองในกระจกเมื่อพึงพอใจแล้วก็คว้ากระเป๋าใบหรูเข้ามาถือ “เป็นไงสวยยัง” เธอหันมายิ้มหวานให้กับเรย์และหมุนซ้าย หมุนขวาให้เขาสำรวจทั่วร่างของเธอ “อืม....สวยแต่ไม่ใส่อะไรเลยจะสวยกว่านะ” เสียงเจ้าเล่ห์เอ่ยบอกแล้วเข้ามาบีบหน้าอกของเธอเล่น เพี้ยะ!! “มือไม้เนี่ยเป็นปลาหมึกเข้าไปทุกวันแล้วนะมึงอะ ไปแล้วนะเย็น ๆ ดึก ๆ นั่นแหละถึงจะกลับหรือไม่อาจจะไม่กลับก็ได้” เธอตีมือหนาอย่างแรงที่เอะอะชอบมาจับเนื้อตัวของเธอ “ไม่ได้ มึงต้องกลับมานอนนี่กับกู” เขาทำเสียงไม่พอใจและกอดอกทำหน้านิ่วคิ้วขมวดจ้องมองใบหน้าสวยนิ่งไม่วางตา “ทำไม! เดี๋ยวนี้มึงนอนคนเดียวไม่ได้รึไง” “เออไม่ได้ เดี๋ยวนี้เป็นไรไม่รู้ต้องมีคนนอนกอด ถ้าไม่กอดกูนอนไม่หลับ” “เฮ้อ….” เธอถอนหายใจไม่พูดอะไรต่อ เลือกเดินมาหยิบรองเท้าส้นสูงมาใส่แทน “อย่าลืมกลับมานอนนี่ ถ้ามึงไม่มากูจะไปตามยันบ้านป๊ามึง” เขาขู่กลับเมื่อเห็นหญิงสาวไม่ตอบและเดินออกไปที่ประตูห้อง “เออ” เธอกระแทกเสียงกลับและเปิดประตูออกไป เพราะไม่ชอบให้ใครมาบงการชีวิต ---------------------------------- ศีลเสมอกันแบบนี้จะลงเอยกันอย่างไล่ะทีนี้ ^^ อีกคนปากร้าย อีกคนก็เจ้าเล่ห์ซะเหลือเกิน

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more