"..." ฉันกัดปากตัวเองพร้อมกับมองออกไปทางอื่น คำพูดเพียงสั้นๆ ฉันไม่ควรเก็บมันมาคิดมากด้วยซ้ำ
แต่คำพูดนั้น กลับมีอิทธิพลต่อฉันอย่างจัง
"ไม่คิดใหม่หน่อยเหรอจี มันดีกับมึงมากกว่ากูจริงๆใช่ไหม"
"มึงพูดอย่างกับมึงเสียใจ..."
"กูไม่ร้องไห้ มันหมายความว่ากูไม่เจ็บหรือไง มันหงุดหงิดจนไม่เป็นอันทำห่าอะไรสักอย่าง ในหัวของกูมีแต่ภาพมึงกับมัน มึงจะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้จริงๆน่ะเหรอ" ไอ้เจ้าขยับตัวเข้ามาหาฉัน ก่อนที่มันจะคว้ามือของฉันไปจับเอาไว้
"กลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หรือไง กูไม่พร้อมจะเสียมึงให้ใครจริงๆ" ฉันยังคงนิ่งฟัง ยอมรับว่าใจสั่น ฉันไม่เคยคิดด้วยซ้ำ ว่าคำพูดแบบนี้ จะออกมาจากปากของมัน
"กูคิดถึงมึงนะ โลกที่ไม่มีมึง มันโครตเหงาเลย" ใจของฉันอ่อนยวบ อย่างกับโดนไฟร้อนๆเผาไหม้จนมันหลอมละลาย ฉันเชิดหน้า กลั้นความรู้สึกหลายๆอย่าง ไม่ให้มันหลุดออกมา แล้วหมอนั่นก็คว้าฉันเข้าสู่อ้อมกอดของมันทันท
