"..." ฉันมองหน้าหมอนั่นด้วยความหมั่นไส้ รู้แหละ ว่าหน้าของฉันในตอนนี้มันร้อนเห่อแค่ไหน จะว่าอายก็คงใช่ จะว่าเขินก็คงใช่ แม้จะรู้ว่าคนอย่างมัน สามารถพูดอะไรก็ได้ แต่ให้ตายดิ ฉันก็อดที่จะรู้สึกหวั่นไหวไม่ได้อยู่ดี
"เวลามึงหน้าแดง แม่งโครตน่ารักเลยว่ะจี"
"อย่าปั่น จะกินต่อไหม"
"โถ่ เขินแล้วดุฉิบหาย" หมอนั่นยังกวนประสาทฉันอยู่ได้
"รีบกินรีบกลับ กูยังไม่เก็บของ ถ้าไม่พร้อม พรุ่งนี้กูเทมึงนะ" ฉันว่าไป พลางก้มหน้างุด ใช้ตะเกียบคีบเนื้อหมูแล้วพลิกไปพลิกมา ก่อนที่ฉันจะได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอตามหลังของมัน
"เรื่องอะไรกูจะยอมให้มึงเท เคยรู้บ้างไหม ว่าทริปเกาะเสม็ดในครั้งนี้ กูยอมเปย์เพราะมึง"
"เพราะกู?" ฉันใช้ตะเกียบ ชี้เข้าหาตัวเองด้วยความไม่เข้าใจ ในขณะที่มันพยักหน้าไปมาทันที
"วันเกิดเพื่อน มันก็เป็นเพียงแค่ข้ออ้าง จริงๆเหตุผลของมัน มันเป็นเพราะเราเว้ย" หมอนั่นขยิบตาให้ฉัน เหอะ เห็นแล้ว
