“ผมหยุดไม่ได้ บีน่า คุณก็รู้...คุณไม่คิดถึงมันบ้างเลยหรือ”
“ฉัน...ฉัน...” บุษราคัมอยากบอกเขาให้เสียงดังกว่ากระซิบ ว่าเธอรอคอยสัมผัสนี้เสมอ หากเขาไม่เห็นว่าเธอเป็นหญิงปลิ้นปล้อน หญิงสาวถูกล่วงล้ำอีกครั้งอย่างล้ำลึกจากปลายนิ้วแกร่งที่แทรกผ่านกลีบดอกไม้บอบบางชุมฉ่ำเข้าไปถึงชั้นในของหลืบถ้ำที่ยังคับแคบ มันบีบรัดตลอดเวลา ฮอฟมันน์กระตุกให้เลือดในกายสาวฉีดพล่าน แล้วเธอก็ยินยอมเป็นเชลยหัวใจให้เขาลงทัณฑ์อีกหน
“บอกผมสิ บีน่า ว่าคุณยังคิดถึงมัน”
“ไม่ค่ะ...ฉันไม่คิดถึง...คุณ...สักนิด” ร่างสาวที่เนื้อตัวระริกเต้นเป็นจังหวะปฏิเสธเสียงสั่นก่อนเม้มกลีบปากฉ่ำนุ่มไว้แน่นสนิท
“ผมก็อยากรู้ว่า มันเป็นจริงอย่างที่คุณพูดหรือเปล่า”
“อ๊ะ!...แม็กซ์ อย่าค่ะ อย่า...”
อกอิ่มไหวขึ้นลงตามแรงหอบหายใจสะท้อนขณะร้องห้ามเสียงพร่า ทว่าร่างสูงใหญ่กลับไม่ฟังยังส่งนิ้วร้ายลึกเข้าไปเรื่อย ๆ ก่อนเลื่อนใบหน้าลงต่ำเพื่อดูดกลืน
