กรรณิการ์นั่งกระสับกระส่ายดักรอลูกชายอยู่ภายในห้องโถง และเมื่อเห็นกล้าตะวันเดินลงบันไดมาก็รีบเรียกไว้ทันที
“นึกว่าจะไม่ลงมาซะแล้ว”
กล้าตะวันเดินเข้ามานั่งบนโซฟาตัวตรงกันข้ามกับมารดา
“ผมต้องเข้าไปทำงานในไร่ต่อครับ”
“อ๋อ นี่ถ้าไม่มีงานต่อ ลูกก็คงจะกกแม่ดารานั่นไม่ลงมาใช่ไหม” กรรณิการ์เป็นเดือดเป็นร้อนแทนลูกสะใภ้
กล้าตะวันถอนใจออกมาแรงๆ สีหน้าของเขาเคร่งเครียดไม่น้อย
“ตราบใดที่ผมยังไม่ได้หย่ากับหวันยิหวา ผมไม่ทำแบบนั้นหรอกครับ”
“ทำให้ได้อย่างที่พูดเถอะ เดี๋ยวพอแม่ดารานั่นแก้ผ้ายั่วยวนหน่อย ขี้คร้านจะตบะแตกลืมคำพูดที่ให้กับแม่ไว้”
“ฟ้าไม่ทำอย่างนั้นหรอกครับ”
“แม่มองตาแม่ดารานั่นก็เห็นไปถึงลำไส้ใหญ่แล้ว เหอะ ที่กลับมาหาลูกก็เพราะว่าไม่มีที่ยืนในวงการแล้วไงล่ะ”
“คนล้มอย่าข้ามเลยครับคุณแม่ ฟ้าน่าจะมีเหตุผล”
“ลูกก็ยังจะเข้าข้างแม่ดารานี่อีก ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าแม่เจ้าประคุณไปนอนกับผัวชาวบ
