รอยยิ้มบนใบหน้าของหวันยิหวาจางหายไปในทันที เมื่อสายตามองไปเห็นว่าฟ้ารดาอยู่กับกล้าตะวันในสวนยางก่อนหน้าแล้ว
“อร่อยไหมคะตะวัน ฟ้าเข้าครัวทำเองกับมือเลยนะคะ”
คมมีดแหลมกรีดลงบนเนื้อหัวใจจนเจ็บปวด น้ำตาเอ่อซึมออกมา และก็ก้มลงมองตะกร้าใส่อาหารในมือของตัวเองด้วยความเจ็บช้ำ
หล่อนช้ากว่าฟ้ารดาเสมอเลย...
ภาพที่กล้าตะวันนั่งบนเสื่อสานสีแดงสลับขาว เบื้องหน้ามีกล่องอาหารสามสี่อย่าง และฟ้ารดาก็นั่งอยู่เคียงข้าง
หล่อนเจ็บเหลือเกิน...
ความจริงหล่อนควรจะเดินกลับไปเงียบๆ แต่เพราะความไม่อยากยอมแพ้ ทำให้หล่อนเดินเข้าไปหยุดกลางวง และพูดขึ้น
“พี่ตะวันคะ หวันเอาอาหารกลางวันมาส่งค่ะ”
กล้าตะวันเงยหน้าขึ้นมองหล่อน แววตาของเขามีความแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นหล่อน
“ฉันว่าเธอจะไม่มาซะแล้ว”
“หวันจะไม่มาได้ยังไงกันคะ ในเมื่อหวันเป็นเมียของพี่ตะวัน” หล่อนย้ำคำว่าเมียชัดๆ และมองจ้องหน้าฟ้ารดาอย่างเอาเรื่อง
กล้าตะว
