กล้าตะวันเดินลงมาชั้นล่าง มองไม่เห็นมารดากับหวันยิหวาก็ถามกับป้าสมศรีที่แกเดินผ่านตามาพอดี
“คุณแม่ขึ้นไปงีบหรือครับป้าสมศรี”
“เอ่อ...”
ป้าสมศรีกำลังจะอ้าปากตอบ แต่กล้าตะวันก็ใจร้อนแทรกถามขึ้นเสียก่อน
“แล้วนี่ป้าเห็นหวันยิหวาไหมครับ”
“เอ่อ... คุณหวัน...”
“สงสัยจะแอบเข้าครัวไปเตรียมทำอาหารเย็นอีกล่ะมั้ง”
เป็นอีกครั้งที่กล้าตะวันพูดแทรกแทนการรอคำตอบของป้าสมศรี
“ใช่ไหมครับป้าสมศรี”
“นายหัวฟังป้าก่อนนะคะ อย่าเพิ่งพูดขัด” ป้าสมศรีพูดดักคอขึ้นเสียก่อน และเมื่อเห็นว่ากล้าตะวันโอเค จึงพูดต่อ
“คุณผู้หญิงกับคุณหวัน... ไปสนามบินค่ะ”
คิ้วเข้มของกล้าตะวันขมวดกันด้วยความแปลกใจ
“คุณแม่จะกลับกรุงเทพฯ หรือครับ ทำไมไม่เห็นบอกผมก่อนเลย สงสัยจะงอนผมเรื่องฟ้า”
“ไม่ใช่แค่คุณผู้หญิงคนเดียวหรอกค่ะที่จะกลับกรุงเทพฯ”
ป้าสมศรีพูดขึ้นเสียงขุ่น เพราะอดหมั่นไส้เจ้านายหนุ่มไม่ได้
“ป้าหมายความว่ายังไงครั
