เขาที่ตั้งใจจะตำหนิแรงๆ พอเห็นรอยยิ้มหวานๆ ของหวันยิหวาแล้วก็ต้องเปลี่ยนไปในทันที
“เข้ามาทำอะไรในสวนยางอีกล่ะ ฉันสั่งเอาไว้แล้วนี่ว่าไม่ให้เข้ามา”
“ก็เมื่อวานคนงานพากันวุ่นวายเพราะหวัน เที่ยงนี้หวันก็เลยเข้าครัวทำขนมจีนน้ำยาเขียวหวานไก่มาตอบแทนทุกๆ คนน่ะค่ะ”
“นี่ป้าสมศรีไม่ได้บอกเธอหรือไงว่าฉันสั่งไม่ให้เธอเข้าไปวุ่นวายในห้องครัวอีกน่ะ”
“เอ่อ... ป้าสมศรีบอกหวันแล้วค่ะแต่หวันไม่ได้ฟัง...”
“เด็กดื้อ”
แล้วเขาก็คว้ามือเล็กขึ้นมาพิจารณาอยู่สักพัก ก่อนจะพึมพำออกมา “แล้วนี่ถูกมีดบาดนิ้วเข้าหรือเปล่าเนี้ย”
หวันยิหวายิ้มเขินๆ เมื่อกล้าตะวันทำเหมือนเป็นห่วงเป็นใย
“ไม่มีเลยค่ะ หวัน... ให้ชบาช่วยหันมะเขือกับหันไก่ให้ค่ะ”
หล่อนฉีกยิ้มกว้างให้กับเขา ในขณะที่เขายังคงทำหน้าบูดบึ้งอยู่
“ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันให้อภัยนะหวันยิหวา เพราะถ้ามีอีกครั้ง ฉันจะส่งเธอกลับไปอยู่กับคุณแม่”
“เอ่อ.
