“ฉันไม่ได้ปากแข็ง เธอต่างหากที่มโนไปเอง”
หวันยิหวายังคงยิ้มหน้าบานเช่นเดิม และก็พูดไปเรื่อยเปื่อย
“นี่ถ้าหวันท้องขึ้นมา พี่ตะวันจะยิ่งเป็นห่วงหวันมากกว่านี้ไหมคะ”
กล้าตะวันชะงักไป ความรู้สึกบางอย่างแล่นพล่านอยู่ในอก
มีลูกเหรอ...
เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย...
ความรู้สึกอุ่นซ่านในหัวใจทำให้กล้าตะวันเผลอระบายยิ้มออกมา และแน่นอนว่าหวันยิหวาเห็นมันเข้าพอดี
“ถ้าเรามีลูกด้วยกัน หน้าตาลูกจะเหมือนใครกันน๊า...”
“เพ้อไปเรื่อยน่ะเธอน่ะ รีบๆ กินข้าวเถอะ เดี๋ยวเข้าเมืองสายกันพอดี”
“พี่ตะวันเขินแล้วน่ารักจังเลยค่ะ”
“ใครว่าฉันเขิน ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรสักหน่อย” เขาพยายามตีหน้าขรึม “และจะบอกอะไรให้นะ ถ้าเธอท้องขึ้นมา ฉันก็จะให้เธอทำแท้ง เพราะฉันไม่อยากให้ลูกของตัวเอง ดื้อรั้นเหมือนเธอ”
“พี่ตะวัน...”
ใบหน้าเปื้อนยิ้มของหวันยิหวาเปลี่ยนเป็นเศร้าสร้อยในทันที
กล้าตะวันเห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้
