พอก้าวขาเข้ามาในห้องยังไม่ทันได้พูดอะไรพี่เสือก็ดึงตัวฉันมาสวมกอด เขากอดแน่นมากจนแทบหายใจไม่ออก พยายามผลักแล้วแต่ไม่ยอมปล่อยเลย
“พี่เสือใจ๋หายใจไม่ออก”
“อย่าเพิ่งผลักไสพี่ได้ไหม” น้ำเสียงที่สั่นเครือทำให้ฉันต้องหยุดนิ่ง “ขอบคุณที่มา”
เหมือนถูกแช่แข็งเอาไว้ปล่อยให้พี่เสือกอดอยู่อย่างนั้นจนกว่าเขาจะพอใจและมันก็กินเวลานานเกือบยี่สิบนาที คนตัวโตสะอื้นสั่นเทา ไม่มีบทสนทนาใดๆ มีเพียงเสียงสูดน้ำมูกและสะอื้นเป็นระยะๆ
“พี่รู้ว่าใจ๋ไม่อยากได้ช่อดอกไม้ที่ทำให้ แต่พี่ตั้งใจทำมากเลยนะ เดินเลือกกุหลาบเองตั้งนาน คัดเตอร์บาดมือด้วย แต่แปลกที่มันไม่เจ็บเท่าตอนนี้เลย”
“……….” ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ พยายามข่มใจ หากให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมตอนนี้ก็คงกลับไปเพราะความสงสารไม่ใช่ความรักอย่างเคยอีกแล้ว
“ไม่คิดจะกอดพี่ตอบเลยหรอ”
“………..” คนตัวโตประท้วงเพราะฉันเอาแต่ยืนนิ่งไม่ยอมตอบโต้และไม่กอดกลับ
“มันสมคว
