ฉันพยายามมองหาใครสักคนที่อยู่แถวนี้แต่ไม่มีใครเลย ซึ่งมันก็ปกติอยู่แล้วที่สวนหลังบ้านไม่ค่อยมีใครผ่านมาเท่าไรฉันถึงมานั่งที่นี่ เพราะมันเงียบสงบ
“ตอนหมั้นก็บังคับพอไม่ต้องการแล้วคิดว่าจะผลักไสฉันไปให้ใครก็ได้ ง่ายๆ แบบนี้เลย?” ฉันเม้มปากแน่นเมื่อได้ยินสิ่งที่คนตรงหน้าพ่นออกมา
แต่อยากให้พี่เสือย้อนกลับไปคิดสักนิดว่าฉันน่ะหรอผลักไสเขา ตัวเขาเองหรือเปล่าที่บีบคั้นให้ฉันต้องถอย ทั้งที่ไม่อยากจะโทษว่ามันเป็นความผิดของใครเลยแท้ๆ
“กลัวทำให้จ๋ายเจ็บขนาดนั้นเลยหรอ”
“………..”
“ทั้งที่เราหมั้นกัน ทั้งที่ได้ใจ๋เป็นเมียแล้ว แต่พี่เสือก็ยังเป็นห่วงความรู้สึกจ๋ายที่สุด เคยมีสักเสี้ยวความคิดไหมคะที่กลัวใจ๋เจ็บปวด”
“………..” มันยากนักหรอที่จะตอบออกมาตรงๆ ทำไมถึงเลือกที่จะเงียบแบบนี้
“ขอถามอีกครั้งได้ไหมคะ ความรู้สึกที่มันเกิดขึ้นระหว่างเราพี่เสือจะไม่ยอมรับจริงๆ ใช่ไหม ไม่ว่ายังไงใจ๋ก็เป็นได้แค่นี้
