หลังจากบอกให้คนขับรถของที่บ้านมารับก็รอไม่นานเท่าไร พอขึ้นรถออกมาจากคอนโดของพี่เสือน้ำตามันก็ไหลอาบแก้ม ครั้งนี้ฉันไม่ได้ร้องไห้สะอื้น มีเพียงแค่น้ำตาที่ไหลลงมา
เหมือนได้ปลดปล่อยสิ่งที่อัดอั้น ต่อจากนี้มันจะเป็นยังไงฉันไม่รู้ รู้แค่ว่าในตอนนี้มันสบายใจที่สุดแล้ว หวังว่าพี่เสือจะคุยกับพ่อได้
ที่ผ่านมาฉันคงเศร้ามามากพอแล้วตอนนี้มันก็แค่รู้สึกใจหายนิดหน่อยเท่านั้น ดีใจจังที่ตัวเองเข้มแข็งได้ หากเป็นใจ๋คนเมื่อก่อนคงยืนยันว่ายังไงก็จะเลือกพี่เสือ
ระหว่างที่รถแล่นไปบนถนนสมองของฉันมันคิดย้อนไปถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมา คิดย้อนกลับไปแล้วก็นึกคำกับคำพูดที่หนักแน่นของตัวเองในวันนั้น ไม่รู้ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน ดูสิ สุดท้ายแล้วจุดจบมันก็ไม่เหมือนสิ่งที่เคยวาดฝันไว้เลย
@วันต่อมา มหาวิทยาลัย
ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนฟังแล้ว เพราะมันไม่มีอะไรต้องปิดบัง
“ไม่น่าเชื่อว่าพี่เสือจะปล่อยแกไป
