“ได้โปรดเถอะ ได้โปรดอย่ามาวุ่นวายอะไรกับฉันอีกเลย แค่นี้ฉันก็ทรมานอยู่ทุกๆ วินาทีแล้ว ฉันพยายามตัดใจจากคุณ พยายามออกห่างจากคุณ เพื่อให้ฉันสามารถลืมคุณได้ แต่คุณรู้ไหมว่าไม่เคยมีนาทีไหนเลยที่ฉันจะสามารถลืมคุณจากหัวใจได้ ฉันยังคงรักคุณ รักมาก แต่ก็รู้ดีว่ามันไม่มีทางเป็นความจริงไปได้...” หญิงสาวสะอื้นไห้ด้วยความปวดใจ ก่อนจะกัดฟันพูดต่อไปอีก
“เพราะคุณไม่ได้รักฉัน...”
นิ้วแกร่งยกขึ้นกรีดน้ำตาจากดวงหน้าของหล่อนอย่างแผ่วเบา
“บางครั้งคำพูดของฉันที่เธอได้ยิน มันก็ไม่ใช่ความจริง”
“แต่ฉันคิดว่ามันคือความจริงทุกคำต่างหาก”
แล้วมาร์กาเร็ตก็เริ่มดิ้นรนอีกครั้ง หล่อนใช้กำปั้นของตัวเองระดมทุบลงบนอกกว้างของอันโตนิโอซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เขากลับยืนนิ่งให้หล่อนทุบอยู่อย่างนั้นโดยไม่ปริปากบ่นสักคำ จนหล่อนเหนื่อยอ่อนเองนั่นแหละถึงได้หยุด
“ขอร้องล่ะ อย่าเข้าใกล้ฉันอีกเลย...”
“พี่คงทำแบบนั้นไม่ได้หรอกนะมาร์
