คงเป็นเพราะความเสียใจบดบังตาล่ะมั้งถึงทำให้หล่อนเปิดประตูต้อนรับคนแปลกหน้าในยามวิกาลเพียงแค่เสียงเคาะสองครั้งเท่านั้น แต่เมื่อบานประตูถูกเปิดออกไป ร่างของผู้ชายที่หล่อนโหยหาจนปวดใจก็ปรากฏขึ้นแทน
“นาธาน!”
หล่อนยิ้มทั้งน้ำตา ยิ้มด้วยความดีใจ แต่ไม่นานรอยยิ้มนั้นมันก็จางหายไปเมื่อความเป็นจริงผุดพรายกลับเข้ามาในสมองอีกครั้ง
“คุณ... คุณ... มีธุระ... กับฉันหรือคะ”
คนถูกถามไม่ตอบ แต่เลือกที่จะพาตัวเองเข้ามาหยุดภายในห้องเช่าของหล่อนแทน เวเวอร์ลี่ไม่ปิดประตูห้อง และเดินมาหยุดตรงหน้าของเขา มองเขาอย่างเจ็บปวด
“คุณไม่อยากเห็นหน้าฉัน...” หล่อนยิ้มทั้งน้ำตา “ฉันยังนึกเหตุผลไม่ออกเลยว่า ทำไมตอนนี้คุณถึงมาอยู่ตรงหน้าฉันได้... หรือว่าฉันอาจจะฝันไป...”
นาธานเม้มปากแน่น เขายังไม่ได้ตอบคำถามใดของหล่อน เพราะกำลังเดินไปปิดประตูห้องเช่า พร้อมกับลงกลอนมันอย่างแน่นหนา จากนั้นจึงเดินกลับมาเผชิญหน้ากับหล่อน
