สองวันเต็มๆ แล้วที่นาธานไม่เคยเฉียดเข้าใกล้หล่อนอีกเลย เขาทำเหมือนไม่รู้จักหล่อน ทำเหมือนในบ้านหลังนี้ไม่มีตัวตนของหล่อน เวเวอร์ลี่คิดอย่างเจ็บปวดขณะย่ำเท้าลงไปบนพรมหน้าสีน้ำตาลมุ่งหน้าไปยังริมระเบียง แต่ระหว่างทางก็พบเจอกับสาวใช้เสียก่อน
“คุณวีวี่คะ โทรศัพท์ถึงคุณค่ะ”
คิ้วเรียวโก่งดุจคันศรเลิกสูงขึ้นด้วยความสงสัย และก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกไป
“เขาบอกไหมว่าชื่ออะไร”
สาวใช้ระบายยิ้มน้อยๆ ก่อนจะพูดออกมา “ชื่ออันโตนิโอ ปาสซินี่ค่ะ”
สิ่งที่ได้ยินทำให้เวเวอร์ลี่คลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจด้วยความลืมตัว และกิริยานี้ก็หาได้พ้นสายตาของนาธานที่เดินผ่านมาพอดีไม่ ชายหนุ่มขบกรามแน่น ก่อนจะตัดสินใจหมุนตัวหันหลังเดินกลับไปด้วยหัวใจที่เจ็บปวดทรมาน
“ขอบใจมากจ้ะ” แล้วเวเวอร์ลี่ก็รีบคว้าโทรศัพท์ไร้สายขึ้นมาแนบหู และพูดขึ้นทันทีเมื่อสาวใช้ปลีกตัวเดินจากไป
“คุณอันโตนิโอ นี่ฉันเวเวอร์ลี่นะคะ ฉันต้องขอโทษด้
