คำพูดร้ายกาจของเขาทำให้คนที่กำลังร่วงหล่นลงไปในหุบเหวพิศวาสรู้สึกตัวขึ้นมาในทันที เวเวอร์ลี่จ้องดวงหน้าคมสันที่สมบูรณ์แบบไร้ที่ติของผู้ชายบนร่างด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด แม้เขาจะเข้าใจผิด แต่หล่อนก็ไม่สามารถอธิบายอะไรออกไปได้ ทำได้แค่เพียงต่อสู้เพื่อรักษาศักดิ์ศรีของตัวเองเอาไว้เท่านั้น
“ปล่อยค่ะ”
คนถูกสั่งระบายยิ้มหยามหยัน ขณะหรี่ตามองต่ำลงไปยังทรวงอกขาวนวลที่ตอนนี้มีเพียงบราเซียตัวน้อยเท่านั้นที่ห่อหุ้มอยู่
“ไม่อยากลองหรือ ขนาดของผม ลีลาของผม ไม่มีทางเป็นรองผัวของคุณแน่นอน”
คนฟังแก้มร้อนผ่าวแทบไหม้ด้วยความอับอาย ความวาบหวามที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้จางหายไปจนหมดสิ้น มือบางที่เคยประคองกอดเขาเอาไว้ เปลี่ยนเป็นผลักไสเต็มแรง น้ำตาแห่งความอดสูไหลพรากลงมาอาบแก้มนวล
“คนใจร้าย ออกไปจากตัวของฉันนะ!”
“ไม่... จนกว่าผมจะได้เข้าไปในตัวของคุณ”
แล้วคนตัวโตก็ใช้มือหนารวบข้อมือทั้งสองข้างของหล
