มาเฟียหนุ่มยืนนิ่งเงียบกำมือตัวเองแน่นอยู่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยใจที่สั่นไม่ยอมหยุด ทว่าภายนอกนั้นกลับแสดงออกถึงความนิ่งเรียบและใบหน้าที่ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ
ตึก
ตึก
"น้องเป็นไงบ้าง...ตาสิงห์" ก่อนที่ฝีเท้าของใครหลายๆ คนที่เป็นครอบครัวของเขาและเธอจะรีบวิ่งเข้ามาด้วยความลนลานพร้อมเพรียงกันตามด้วยเสียงแหลมของแม่หญิงสาวตัวเล็กที่รีบหันมาถามถึงอาการจากเขาด้วยความเป็นห่วงที่ล้นเหลือ
"..." ทว่ามาเฟียหนุ่มก็นิ่งไม่เอ่ยตอบอะไร
"ตาสิงห์ตอบป้าหน่อย น้องเป็นยังไงบ้าง" จนกรรณิการ์เอ่ยถามอีกครั้งพร้อมกับหยดน้ำตาสีใสไหลพรากออกมาเต็มใบหน้าดูดีทำให้ชายหนุ่มที่ถูกยิงคำถามต้องเบือนหน้าหันหนียังคงไม่พร้อมที่จะเอ่ยตอบอะไรในตอนนี้ท่ามกลางสายตาของอลันผู้เป็นพ่อแท้ของเขาที่ยืนมองด้วยสายตาเรียบนิ่งไม่แพ้กัน
"เอ่อ...คุณป้าครับ หมอยังไม่ออกมาเลยครับ" จนธาวินที่ยืนอยู่ด้านข้างชายหนุ่มจะเป็นฝ่ายที่เอ่ยตอบแทนเพื่อน
