1 ปีต่อมา
"ปะป๊าจ๋า" เสียงเล็กจากคนที่กำลังเดินเต๊าะแต๊ะๆ พยายามประคองตัวเองเดินเข้ามาหาธนาที่นั่งอยู่ตรงพื้น อ้าแขนรอรับอยู่
"ค่อยๆ เดินค่ะคนเก่ง"
"ปาป๊า ป๊าปะ"
"ขา ค่อยๆ เดินค่ะ" ไม่กี่ก้าวน้องราเชลก็เดินมาจนถึงตัวธนา ธนาเองถึงรีบรับตัวน้องราเชลมากอดเอาไว้ ก่อนจะกดจูบไปที่แก้มขาวทั้งสองข้างอย่างเอ็นดู "เก่งมากค่ะ"
"ปาปะ" คำพูดเดียวที่พูดได้ถนัดเลยพูดทุกครั้งที่อ้าปาก เรียกแต่ปะป๊าจนมะม๊าน้อยใจ..
"หนูหิวหรือยังคะ"
"ปาปะ"
"อันนี้คือหิวใช่ไหมคนเก่ง"
"ปาปะ"
"โอเค หิวแหละ รอมะม๊าทำข้าวให้น้องแปบนึงนะคะ เดินเล่นกับปะป๊าก่อน"
"ปาป๊ะ" เสียงเรียกปะป๊าซ้ำขึ้นมาอีกครั้งเหมือนกำลังจะบอกธนาว่าโอเค เพียงแค่ยังพูดตอบไม่ได้ ทำธนายกยิ้มเอ็นดูซ้ำแล้วซ้ำเล่าได้ทั้งวัน..
ธนาเองอุ้มพาน้องราเชลไปเดินเล่นที่สนามหญ้าหน้าบ้าน ไม่นานเจ้าขาก็เดินออกมาพร้อมถ้วยข้าวใบเล็กลายการ์ตูน มาเดินตามป้อนข้าวให้กั
