Chapter 45
ไล่ไม่ไป หน้าที่ไปไม่ใช่หน้าที่เธอ นี่คือสิ่งที่เธอบอกตัวเอง และยิ้มรับทุกครั้ง จนตอนนี้เขาเองก็คงหน่ายที่จะไล่เธอไปไหน
“ของโปรดพี่เอื้อเลยนะคะ กินเยอะๆ นะ” หลังจากที่เขายอมใจอ่อนวันนั้น พิมพ์พะพายก็หมั่นทำอาหารและขนมมาให้เอื้อทุกวันจนในที่สุดก็ได้เป็นส่วนหนึ่งของเขาไปโดยปริยาย
จากที่เคยต้องขับรถไปเรียนเอง ก็สามารถติดรถเขาไปมหาวิทยาลัยได้ แถมขากลับเขาก็กลับมาพร้อมกันกับเธอ เพราะบ้านอยู่ติดกัน
เธอไปรอเขาที่ห้องทำงาน ไม่ก็รออยู่หน้าคณะ พิมพ์พะพายมีความสุขจนเผลอยิ้มออกมา
“ฮันแน่เพื่อนของฉันยิ้มไม่หุบเลยนะ แสดงว่าพี่เอื้อรับรักแกแล้วเหรอ”
“เปล่า”
“แล้วยิ้มทำไม”
“พี่เอื้อจอมดุเปลี่ยนไปน่ะสิ ให้ฉันยอมเอาอาหารเข้าไปในบ้าน ชวนกินข้าวด้วยกัน ไปรับไปส่งเพราะบ้านติดกัน” คนตอบยิ้มตาลอย ความรักมันเป็นแบบนี้นี่เอง เวลารักก็จะมีความหลงเพิ่มเข้าไปด้วย
“ฉันเข้าใจแก ถ้าเขาให้แกเข้าไปเป็น
