“พูดแบบนี้แสดงว่าเอ็งคิดถึงพี่ใช่ไหม... แรมจ๋า”
ปลิวมองแม่ของลูกด้วยแววตาหวามไหว
“ก็คิดถึงสิจ๊ะ... หรือว่าพี่ปลิวไม่คิดถึงฉันเลย”
แรมจันทร์ตอบด้วยน้ำเสียงเปี่ยมจริตมารยา ปลิวรับรู้ความหมายที่ส่งผ่านมาทางดวงตาของหล่อน
“งั้นคืนนี้พี่จะชดใช้ให้... โทษฐานที่ทิ้งเอ็งไปนาน... แต่พี่ขอไปหาพ่อก่อน... ”
“จ้ะ... พ่อเรืองคงดีใจที่รู้ว่าพี่กลับมา”
แรมจันทร์รับร่างจ้ำม่ำของลูกมาอุ้มเอาไว้ในอ้อมอก ปลิวหิ้วเป้สัมภาระเข้ามาวางเอาไว้ใต้ถุนเรือนแล้วเดินออกไปยังกระท่อมที่ตั้งอยู่ท้ายสวนหลังบ้าน ติดกับลำธารที่แรมจันทร์ชอบออกไปว่ายน้ำในตอนกลางคืน
เมื่อเวลาล่วงเลยมาถึงตอนกลางคืน ป้าชื่นมาช่วยแรมจันทร์ทำอาหารอยู่บนเรือน ลุงจอมออกไปซื้อเหล้าที่ร้านค้าในตลาดเอามาตั้งวงเลี้ยงต้อนรับการกลับมาของลูกชายกำนันเรือง
“พ่อเรืองหายไปไหนจ๊ะพี่ปลิว”
แรมจันทร์ถามขึ้นกลางวงเหล้า เมื่อหล่อนเดินลงมาจากเรือนแล้วกวาดส
