เวลาต่อมา
ผ่านไปหนึ่งวันได้แล้วลีวายก็ยังเอาแต่ชะเง้อมองที่หน้าประตู ทุกครั้งที่มีคนเปิดประตูเข้ามาเขาก็หวังให้เป็นคนที่ต้องการเจอ แต่พอมันไม่ใช่ก็เกิดความผิดหวังอย่างมาก รอแล้วรอเล่า แต่ก็ไม่มีวี่แววของเธอที่จะมาเยี่ยมเขาเลย
หรือว่าความจริงแล้วเธอไม่คิดที่จะให้อภัยเขาตั้งแต่แรก
“มองอะไรอยู่ลีวาย?” ผู้เป็นป้าเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นว่าหลานชายเอาแต่ชะเง้อมองตรงประตูลูกเดียว
“ป้าครับ ใครเป็นคนพาผมมาส่งโรงพยาบาลเหรอครับ”
“รถพยาบาลไง”
“…..” เขาเงียบ ตอนนั้นจำอะไรไม่ได้จริงๆ เขาเลยไม่รู้ว่าเขาถูกพามาที่โรงพยาบาลได้ยังไง แต่ก็อยากรู้ว่าใครเป็นคนพามา
“ป้าไม่รู้ ตอนถามพยาบาลที่ห้องฉุกเฉิน เขาก็บอกว่าเรามากับรถพยาบาล”
“ครับ”
“กินข้าวอีกหน่อยสิ จะได้มีแรง”
“ผมอิ่มแล้วครับป้า” พูดจบลีวายก็เอนตัวนอนลงและหันหน้าหนีทันที สถานการณ์แบบนี้เขาคงจะกระเดือกอะไรไม่ลงจริงๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมแพรวาถ
