เช้าวันถัดมา
“อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่มะลิ” ฉันเดินออกมาข้างนอกหลังจากตื่นนอนตอนเช้า ฉันนอนห้องเดียวกับพี่มะลิ ส่วนพี่พายุก็นอนอีกห้องนึง
“นอนสบายไหมคะน้องแพร”
“สบายมากค่ะ ได้นอนฟังเสียงคลื่นทะเล หลับสบายมากค่ะ”
“….”
“พี่มะลิตื่นเช้าจังเลยค่ะ”
“พี่นอนไม่ค่อยหลับน่ะค่ะ”
“เพราะแพรหรือเปล่าคะ” พี่พายุเคยบอกว่าฉันชอบนอนละเมอตอนกลางคืน ชอบนอนดิ้นแรงๆ ถึงจะไม่ได้นอนเตียงเดียวกับพี่มะลิแต่ก็นอนอยู่ใกล้ๆ กันพี่มะลิน่าจะรู้สึกได้
“ไม่หรอกค่ะ พี่เป็นคนนอนไม่ค่อยหลับถ้านอนผิดที่”
“แพรน่ะเป็นคนนอนดิ้น บางครั้งก็ชอบละเมอ เป็นคนชอบนอนผวามาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว”
“พี่ว่ามันเป็นเรื่องปกตินะ”
“เหรอคะ?”
“ใช่ค่ะ ไม่ต้องคิดมากหรอก พี่นอนไม่หลับเพราะตัวเองแหละ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับน้องแพรเลย”
“….” ได้ยินแบบนี้ก็พอสบายใจขึ้นมาหน่อย ฉันกลัวว่าตัวเองจะทำอะไรแบบนั้นลงไป จนบางครั้งฉันก็กลัวถ้าจะต้องไปนอ
