หลังจากมื้ออาหารแสนสุขสันต์จบลง พสิกาก็ได้ส่งลูกๆ เข้านอน จากนั้นร่างบางก็ตรงไปหาอลันซึ่งรออยู่ที่ระเบียง ท่าทางของเขาราวกับต้องการพูดอะไรบางอย่าง
“มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าคะคุณอลัน”
แม้สนิทกันในระดับหนึ่ง แต่พสิกาก็ยังเรียกเขาว่าคุณอยู่ดี ที่นี่สถานะของเธอคือเป็นน้องสาวเจ้าของคฤหาสน์ แต่ความจริงก็ไม่ต่างจากผู้อยู่อาศัยคนหนึ่ง
หญิงสาวทำตัวน่ารักกับเหล่าคนรับใช้รวมถึงบอดีการ์ดของอลันเสมอ บางครั้งมีอาหารเล็กๆ น้อยๆ ติดไม้ติดมือมาฝาก เพราะความมีน้ำใจจึงทำให้ทุกคนเปิดใจรักพสิกาได้ไม่ยาก
“หนูผึ้งมีความคิดอยากกลับไปที่นั่นบ้างมั้ย”
…นี่เป็นครั้งแรกที่อลันถามถึงอดีต
‘ที่นั่น’ ที่ชายหนุ่มเอ่ยถึงพสิกาเข้าใจได้ทันทีว่าคือที่ไหน หญิงสาวเลื่อนสายตาขึ้นไปมองท้องฟ้า โลกใบนี้กว้างใหญ่นัก สถานที่ปัจจุบันที่เธออยู่กับบ้านที่เธอจากมาช่างห่างไกลกันนัก แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าพสิกาคิดถึงอยู่เสมอ…
คิดถึงอา
