ช่วงเย็นของวันหลังจากทำกับข้าวเสร็จน้ำมนต์ก็เตรียมลงไปอาบน้ำเพราะไม่อยากให้มืดค่ำจนเกินไป ขณะเท้าเล็กกำลังจะก้าวลงบันไดดวงตาก็เหลือบไปมองสายฟ้าที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะไม้สักในมือถือหนังสือเล่มเก่า ๆ ส่วนดวงตาช้อนขึ้นมองเธอก่อนจะขยิบตาให้ น้ำมนต์เห็นแบบนั้นก็เลิ่กลั่กไม่น้อยจึงรีบวิ่งลงไปข้างล่างด้วยหัวใจที่เต้นสั่นระรัว
“หึ” สายฟ้าหลุดยิ้มพร้อมกล่ายหน้าเบา ๆ เมื่อเห็นท่าทีเขินอายของอีกคนที่แสดงออกเมื่อสักครู่ แต่พอหันไปเห็นพ่อเขามองอยู่จึงรีบหุบยิ้มลงทันที แล้วก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ ก่อนจะได้ยินน้ำเสียงเรียบนิ่งคงที่ดังขึ้น
“มื้อนี้บ่ไปเตะบอลเบาะ” (วันนี้ไม่ไปเตะบอลเหรอ)
“บ่” (ไม่) ขณะนั่งคุยกับพ่อในหัวก็นึกถึงเรื่องน้ำมนต์ขึ้นมา จึงถอนหายใจออกมาแล้วถามพ่อเขาด้วยสีหน้าจริงจัง
“เพิ่นสิตามอีกโดนบ่พ่อ” (เขาจะตามอีกนานไหมพ่อ)
“พ่อบ่ฮู้” (พ่อไม่รู้) ซึ่งพ่อครูก็ไม่อาจรู้เลยว่าวิภาจะปล่อยวา
