ค่ำคืนมืดมิดผู้คนต่างพากันหลับใหลใต้ชายคาเรือน สายลมเย็น ๆ พัดตามกระแสลมสม่ำเสมอ ร่างเล็กนอนอยู่ในอ้อมกอดของชายที่รัก ดวงตาคู่สวยปิดสนิทเนื่องจากเหนื่อยล้าจากกิจกรรมเร่าร้อน กระทั่งได้ยินเสียงแผ่วเบาแว่วเข้ามาในหูคล้ายกับคนกำลังพูดคุยกันดังไม่ขาดสาย ทั้งที่ในยามวิกาลไม่ควรมีใครมานั่งจับเข่าคุยกันเลยก็ตาม ก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะค่อย ๆ ลืมขึ้น...
ภาพที่เห็นเบื้องหน้านั้นมืดสนิทมองไม่เห็นอะไรเลย ขณะที่เสียงนั้นยังคงดังขึ้นไม่หยุด กระทั่งมองเห็นภาพด้านหน้าชัดขึ้น น้ำมนต์มองรถเก๋งคันเก่าขับมาจอดยังบ้านหลังหนึ่งที่ตั้งโดด ๆ ท่ามกลางหญ้ารกร้าง ดวงตาคู่สวยมองสองแม่ลูกลงจากรถขณะคิ้วสองข้างขมวดขึ้นเป็นปมแม้ภาพที่เห็นมันไม่ใช่เธอ แต่ความรู้สึกข้างในกลับบอกว่าคือเธอและแม่เพราะเหตุการณ์ทุกอย่างมันคลับคล้ายคลับคลาเหมือนตอนเธอยังเป็นเด็ก
“เรามาทำไมเหรอ ครูวิภาเป็นอะไรเหรอจ้ะแม่?” น้ำมนต์ยืนมองเด็กน้อยหน้า
