ช่วงหัวค่ำของวัน ร่างสูงนอนอยู่ที่เปลหน้าห้อง ดวงตามองไปยังห้องนอนที่น้ำมนต์เคยพักอาศัยอยู่ ไม่ละสายตาไปไหน นัยน์ตาร้อนผ่าวก่อนจะหลับตาลงช้า ๆ เพื่อกลั้นหยาดน้ำสีใสไม่ให้ไหลออกมาตลอดระยะเวลายี่สิบเจ็ดปีเขาไม่เคยคบผู้หญิงคนไหนเลย แม้จะมีผู้หญิงเข้ามาหามากมายก็ตาม เพราะหัวใจทั้งดวง สายฟ้ายกให้น้ำมนต์คนเดียวตั้งแต่วันแรกที่เจอเธอเมื่อสิบหกปีก่อนแล้วเขาเฝ้ารอพบเจอเธออีกครั้งกระทั่งวันหนึ่ง พรหมลิขิตก็ทำให้เขากับเธอได้กลับมาเจอกัน
แต่ก็ไม่คิดว่าความสุขของเขาที่มีเธอ มันจะสั้นขนาดนี้...
“พี่สาย ผู้ชายคนนั้นยังอยู่บ้านพี่น้ำมนต์” เสียงเล็กของกุมารทองที่พ่อเขาเลี้ยงไว้นานนับสิบหกปีดังแว่วเข้ามาในหู พอได้ยินประโยคบอกกล่าวของเปีย สายฟ้าก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ ทั้งที่ดวงตายังคงปิดสนิท แม้จะไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยดแต่ข้างในใจกลับเปียกชื้นไม่เหลือชิ้นดี ความรู้สึกโหวงหวิวอ้างว้างเกาะกุมหัวใจ เจ็บแปลบร้อ
