จิณ
“ไง” ผมทักทายคนที่ยืนนิ่งอ้าปากค้างมองผมด้วยความตกใจจนช็อกไปแล้วมั้ง
“นะ...นายเข้ามาได้ยังไง” น้ำเสียงสั่นๆถามผมออกมาพร้อมกับค่อยๆก้าวถอยหลังเพื่อหนีผมช้าๆ
“คิดว่าไงล่ะ” ผมไม่ตอบ แต่กลับถามเธอกลับ
“อึก ปล่อยฉันไปเถอะนะ” น้ำเสียงร้องไห้ปนอ้อนวอนดังขึ้นหลังจากถูกผมบีบเข้าที่คออย่างแรง
“อุตส่าห์หนีฉันไปได้ แต่ไปได้ไกลแค่นี้?” ผมเลิกคิ้วถามออกไปอย่างขบขัน แม่งคิดจะหนีผมทั้งทีก็เอาให้ตามหาไม่เจอดิวะ หนีมาแค่นี้มันไม่ได้ช่วยอะไร
“ถ้าเจ้าคุณรู้ นายจะต้องเดือดร้อน” เจ็บจะตายแล้วยังปากดี
“แน่ใจ?” ผมเลิกคิ้วถามเธอออกไปด้วยรอยยิ้มมุมปาก จะไม่ให้ตลกได้ไงในเมื่อคนที่ต้องเดือดร้อนมันต้องเป็นเธอ ไม่ใช่ผม
“ฮึก ปล่อยฉันไปเถอะนะ” พอขู่ไม่ได้ผลก็กลับมาอ้อนวอนเหมือนเดิม น่าสมเพชจริงๆ
“ปล่อยแน่ แต่รอฉันพอใจก่อนนะ” ผมบอกเธอพร้อมกับส่งยิ้มอบอุ่นไปให้ แต่ไม่รู้ทำไมต้องตัวสั่นแบบนั้นด้วย ไม่รู้หรือไงว
