ไม่รับผิดชอบ
1645 คำ
ปิ่นปัก....
ปึก!!!
"เอาเงินนี่ไปซื้อยาคุมฉุกเฉินมากินซะเพราะถ้าเธอท้องขึ้นมาฉันไม่รับ และอีกอย่างฉันไม่มั่นใจว่าเด็กจะใช่ลูกของฉันหรือเปล่าเพราะเธอมันก็คงสำส่อนเหมือนแม่ของเธอนั่นแล่ะท้องกับใครที่ไหนก็ไม่รู้แล้วมาโยนให้พ่อฉันรับผิดชอบเพราะถ้าเป็นแบบนั้นฉันไม่เอาไว้แน่บอกไว้เลย" เขาโยนเงินลงบนเตียงหลังจากแต่งตัวเรียบร้อยแล้วฉันมองเงินที่อยู่บนเตียงด้วยหัวใจที่ปวดร้าว ทำไมเขาถึงพูดแบบนี้เขาคิดได้ยังไงว่าฉันไปมีอะไรกับคนอื่นเขามีอะไรกับฉันเขาไม่รู้จริงๆเหรอ
เวลาต่อมา...
ฉันเดินออกมาหน้าปากซอยมองหาร้านขายยาเพื่อซื้อยาคุมฉุกเฉินเพราะฉันก็กลัวว่าจะท้องเหมือนกันใช่ว่าเขาจะกลัวคนเดียว
ตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าร้านขายยาด้วยใจตุ๊มๆต่อมๆ ใจนึงก็อยากจะรีบเข้าไปเพื่อซื้อยาจะได้รีบๆกินแต่อีกใจก็กลัวไม่กล้า ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะต้องมาซื้อยาพวกนี้เลยแต่สุดท้ายฉันก็ต้องรวบรวมความกล้าแล้วเดินเข้าไป
"สวัสดีค่ะลูกค้าต้องการรับยาตัวไหนคะ^^" พี่เภสัชถามฉันเมื่อฉันเดินเข้ามาในร้าน
"เอ่อ คือว่าหนู เอ่อคือ..."
"ต้องการยาตัวไหนคะแต่ถ้าไม่สบายก็บอกอาการได้นะคะพี่จะได้จัดยาให้ถูก"
"คือหนูต้องการยาคุ..."
"ยาคุมใช่มั้ยคะ" ฉันพูดไม่ทันจบประโยคพี่เขาก็เดาถูก
"อะ เอ่อใช่ค่ะ" ฉันรีบพยักหน้าพร้อมกับก้มหน้าด้วยความอาย
"เอาแบบไหนคะแบบฉุกเฉินหรือรายเดือนคะ"
"บะ แบบ ฉุกเฉินค่ะ"
"ขอโทษนะคะ น้องเคยกินยาตัวนี้มาก่อนมั้ยคะ"
"เคยค่ะ"
"นานหรือยังคะ"
"ไม่นานค่ะ"
"ถ้าอย่างงั้นพี่ไม่อยากแนะนำเลยเพราะยาคุมฉุกเฉินทานบ่อยเกินไปมันไม่ดีต่อร่างกายนะคะเมื่อกินบ่อยครั้งหรือกินติดต่อกันนานๆมันอาจจะส่งผลให้ยาคุมฉุกเฉินมีประสิทธิภาพลดลงหรือทำให้มีโอกาสตั้งครรภ์ได้สูงขึ้นด้วย รวมถึงปริมาณฮอร์โมนเพศหญิงในยาคุมฉุกเฉินที่สูงกว่ายาคุมกำเนิดแบบปกติถึง 2 เท่า ยังอาจก่อให้เกิดอันตรายต่างๆได้เช่นเพิ่มโอกาสเสี่ยงมะเร็งปากมดลูกหรือมะเร็งเต้านมเป็นต้น" พอได้ยินแบบนี้ฉันก็รู้สึกกลัวขึ้นมาทันที
"แล้วหนูต้องทำยังไงดีคะ พี่แนะนำหนูหน่อยได้มั้ยคะ"
"น้องอย่าหาว่าพี่สอนเลยนะคะพี่ว่าน้องควรบอกให้แฟนของน้องป้องกันโดยการสวมถุงยางอนามัยนะคะถ้ายังไม่พร้อมที่จะมีลูก"
สุดท้ายฉันก็กลับบ้านโดยที่ไม่ได้ซื้อยากลับมาเพราะเมื่อรู้ถึงผลเสียที่จะตามมาฉันก็ไม่กล้าที่จะซื้อมากิน แล้วถ้าเขาถามฉันจะตอบเขาไปว่ายังไงก็คงต้องตอบไปตามความจริงเพราะถ้าเกิดฉันท้องขึ้นมาจริงๆเขาก็จะได้ไม่ว่าฉันทีหลังถึงแม้จะรู้ว่าอาจจะไม่รับผิดชอบก็ตามฉันหวังว่าเขาจะไม่ใจร้ายแบบที่เขาพูด
วันต่อมา...
วันนี้ฉันมาโรงเรียนแต่เช้าเพราะเมื่อคืนนอนไม่หลับ ฉันเดินมาเข้าห้องน้ำแล้วบังเอิญได้ยินอะไรบางอย่าง เป็นบทสนทนาระหว่างดิวกับจีจี้
"แกนี่ก็ร้ายไม่เบาเลยนะยัยดิว หึ ฉันไม่คิดเลยว่าแกจะกล้าหักหลังเพื่อนรักของแกได้ขนาดนี้"
"ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉันแกไม่ต้องมายุ่ง"
"ฉันก็ไม่ได้อยากยุ่งหรอกนะถ้าไม่ไปแอบได้ยินว่าแกใส่ไฟเพื่อเลิฟของแกกับพี่ชายยัยปิ่นว่ายัยนั่นคบผู้ชายมากหน้าหลายตาชอบอ่อยผู้ชาย"
"แกหุบปากเลยนะ"
"ทำไมกลัวฉันไปบอกเพื่อนรักของแกงั้นเหรอ หึฉันจะไปบอกมันทำไมแกก็รู้ว่าฉันเกลียดมันยิ่งกว่าอะไร"
"ดี ทำตามที่พูดด้วยล่ะ" เมื่อได้ยินที่ทั้งสองคนนั้นพูดในห้องน้ำน้ำตาของฉันก็ไหลออกมาด้วยความเสียใจและเสียความรู้สึก ฉันไม่คิดเลยว่าเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉันที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กจะทำแบบนี้ลับหลังแบบนี้
"ดิว" ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปเผชิญหน้ากับทั้งสองคนในห้องน้ำ
"ยัยปิ่น" ดิวทำหน้าตกใจมากเมื่อเจอหน้าฉัน มันคงรู้ว่าฉันได้ยินหมดแล้ว
"ทำไมแกถึงทำกับฉันแบบนี้เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอดิว" ฉันพูดพร้อมกับพยายามห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลออกมามากกว่าเดิม
"ใช่แกเป็นเพื่อนรักฉันแต่แกก็กำลังจะมาแย่งพี่ชายเพียงคนเดียวของฉันไป"
"ฉันไปแย่งพี่ชายแกตอนไหน"
"แกรู้อยู่เต็มอกว่าพี่แดนชอบแกแทนที่แกจะปฏิเสธแต่แกกลับทำเหมือนให้ความหวังเขา"
"ฉันให้ความหวังพี่แดนตอนไหนฉันไม่เคยคิดอะไรกับพี่แดน"
"แกไม่ต้องมาพูด แกคิดว่าแกสวยมากเลยสินะ หึ แกรู้มั้ยว่าฉันต้องอดทนมากแค่ไหนที่ต้องฝืนใจคบกับแก"
"แกว่ายังไงนะ"
"ฉันโคตรอายเลยเวลาเดินไปไหนมาไหนกับแกแล้วมีแต่คนมองเพราะข่าวเสียๆหายๆของแม่แก"
"แต่ตอนนั้นแกเป็นคนบอกกับฉันเองไม่ใช่เหรอว่าไม่ต้องแคร์คนอื่น"
"ใช่ไงเพราะฉันสมเพชแกที่แกไม่มีเพื่อน อันที่จริงฉันก็ไม่ได้อยากจะเกลียดแกหรอกนะถ้าพี่แดนไม่พูดว่าเขารักแกเขาอยากจะได้แกมาเป็นแฟนทั้งที่เขาควรจะรักแล้วก็สนใจฉันเพียงคนเดียวเพราะฉันเป็นน้องสาวเพียงคนเดียวของเขา แกก็รู้ว่าทั้งชีวิตของฉันมีแค่พี่ชายเพียงคนเดียวแต่แกก็มาทำให้เขาเปลี่ยนไปฉันเกลียดแกมากเลยรู้ป่ะปิ่น เกลียดที่แกมาแย่งความรักของพี่แดนไป"
"แกเกลียดฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอดิว"
"ใช่"
"ถ้าอย่างงั้นเราก็ไม่ต้องเป็นเพื่อนกันอีกในเมื่อแกเกลียดฉันขนาดนี้ ขอบคุณสำหรับมิตรภาพที่ดีระหว่างเราขอบคุณที่แกเคยเป็นเพื่อนที่ดีของฉัน ขอบคุณนะดิว ต่อไปนี้เราไม่ใช่เพื่อนกันอีกแล้วนะ" พูดจบฉันก็หันหลังเดินออกมาพร้อมกับปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอย่างสุดกลั้น ทำไมฉันต้องเจอเรื่องราวแบบนี้ ทำไมคนที่ฉันรักและไว้ใจที่สุดทำกับฉันแบบนี้
สามดือนต่อมา...
หลังจากวันนั้นฉันกับดิวเราก็เลิกคบกันดิวหันไปคบกับกลุ่มของจีจี้ส่วนฉันก็ไปไหนมาไหนคนเดียวกินข้าวคนเดียวแม้จะเหงาไปบ้างแต่ก็พอทนได้ ส่วนพี่นนท์ตั้งแต่คืนนั้นเขาก็ไม่เคยเข้ามาหาฉันอีกเลยและเขาก็ไม่เคยถามเรื่องยาคุมว่าฉันกินหรือยัง แต่ก็ดีแล้วล่ะที่เขาไม่ถามเพราะฉันก็ไม่อยากโกหก
"อึก อุบ" ขณะที่ฉันกำลังจะตักข้าวเข้าปากจู่ๆฉันก็รู้สึกพะอืดพะอมอยากอาเจียนฉันรีบวิ่งออกจากโรงอาหารตรงไปยังห้องน้ำทันที
อ๊วกกก อ๊วกกกก อ๊วกกกกก ฉันอาเจียนออกมาอย่าเอาเป็นเอาตายอาหารที่กินเข้าไปออกมาจนหมดจนเหลือแค่น้ำขมๆ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองนั่งอยู่ในห้องน้ำนานเท่าไหร่เพราะมันรู้สึกเวียนหัวและอยากอาเจียนต่อ
กรี๊งงงง กรี๊งงงงง เสียงกริ่งหมดเวลาพักเที่ยงดัง ฉันพยุงตัวเองออกมาแล้วรีบล้างหน้าล้างตาเพื่อให้ตัวเองสดชื่นแล้วรีบเดินออกมาจากห้องน้ำพอเดินออกมาเจอแสงแดดด้านนอกแยงตาฉันก็หน้ามืดแล้วหมดสติ
"ปิ่น ปิ่น แกเป็นยังไงบ้าง" ฉันสะลึมสะลือลืมตาค่อยๆขึ้นมาช้าๆพร้อมกับได้กลิ่นยาดม
"ดิว??" ฉันไม่คิดว่าจะเป็นดิวที่ยืนอยู่ตรงนี้
"ใช่ฉันเอง แกเป็นไงบ้างแกเป็นลมไปรู้ตัวหรือเปล่า"
"เหรอ"
"อื้มมม"
"แกพาฉันมาห้องพยาบาลเหรอ"
"ฉันไปเข้าห้องน้ำแล้วเห็นแกนอนเป็นลมอยู่หน้าห้องน้ำก็เลยเรียกอาจารย์ให้มาช่วยพาแกมาห้องพยาบาล"
"ขอบใจนะ"
"อื้มมไม่เป็นไรยังไงเราก็เป็นเพื่อนกัน"
"เคยเป็นเพื่อนกันแกพูดให้ถูก"
"ปิ่นคือฉัน"
"แกรีบขึ้นตึกไปเรียนเถอะถ้าเกิดมีใครมาเห็นแกอยู่กับฉันเขาจะมองแกได้นะแกไม่อายเหรอ"
ปล. ตอนหน้าเข้าสู่โหมดดราม่าจริงๆจังๆละนะคะ
สปอยล์...
"มึงมาทำเชี่ยไรที่นี่"
"ก็คุณนนท์ไม่ยอมกลับบ้านเลยปิ่นเลยมาตาม"
"เป็นแม่กูเหรอห๊ะ ไป๊!!!!มึงจะไปไหนก็ไป"
"ที่ปิ่นมาตามคุณนนท์ที่นี่ก็เพราะปิ่นมีข่าวดีจะบอกกับคุณนนท์ค่ะ"
"ข่าวเชี่ยไรกูไม่อยากฟัง"
"ปิ่นท้องค่ะ ท้องลูกของเรา"
"ท้อง?? มึงปล่อยให้ตัวเองท้องได้ไงกูบอกมึงกี่รอบแล้วว่าอย่าลืมกินยาคุมฉุกเฉินแล้วมึงปล่อยให้ตัวเองท้องได้ไงห๊ะ"
"ปิ่นขอโทษค่ะ คืนนั้นที่คุณนนท์เมาแล้วเข้ามาหาปิ่น ปิ่นไม่ได้กินยาเพราะเค้าบอกว่ากินมากไม่ดีมันอันตรายปิ่นก็เลยไม่กล้ากินยา"
"มึงไปเอาเด็กออกซะ"
- ผู้เขียน
