“ไอ้ขุน กูว่ามึงกลับไปพักเถอะ” กวินที่เห็นขุนเขานั่งเฝ้าอยู่หน้าห้องพักของกอหญ้าไม่มีท่าทีว่าจะขยับไปไหน และตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ยังไม่มีวี่แววว่าขุนเขาจะยอมลุกหรือเตะอาหารตรงหน้าแม้แต่น้อย
“พวกมึงกลับไปก่อนเลย”
“อย่าทำให้พวกกูเป็นห่วงได้ปะวะ พี่กอหญ้ามีเพื่อนมาดูแลตั้งสองคนและกูเชื่อว่าเพื่อนเขาจะดูแลได้ดี” วันนี้ข้าวตังและดิสนีย์แห่กันมานอนเฝ้ากอหญ้า เพราะเป็นคำขอจากคนป่วยแต่ถึงแม้ว่ากอหญ้าไม่บอกข้าวตังและดิสนีย์ก็พร้อมใจกันมาดูแลอยู่แล้ว เพราะรู้ว่าชีวิตนี้กอหญ้าไม่มีใครนอกจากพวกเธอและเจ๊โม
“กูแค่อยากอยู่เฝ้า” ขุนเขาตอบเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงที่เบาแทบจะฟังไม่รู้เรื่อง สายตายังคงจ้องไปที่หน้าห้องพักของกอหญ้าด้วยใบหน้าอ่อนเพลีย
“แต่มึงก็ป่วยเหมือนกันนะไอ้ขุน มึงควรไปล้างแผลด้วย”
“กูไม่เป็นไร”
“งั้นกูจะฟ้องพี่กอหญ้า ถ้ามึงไม่ไปล้างแผล ล้างเสร็จมึงจะมานั่งเฝ้ากูจะไม่ว่าอะไรเลย” กวินใช้ชื่
