อีฟลืมตาขึ้นมองไปยังริมระเบียงของห้องพักระดับวีไอพีในโรงพยาบาล มองคนตัวสูงที่พึ่งเดินออกไปคุยโทรศัพท์ ได้ยินเสียงแว่วๆ จับใจความสำคัญได้ว่าเป็นเรื่องอาการของเธอ คงจะโทรบอกครอบครัวของเขา ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง ตวัดเรียวขาลงจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำไป
"เพราะแม่ดูแลหนูไม่ดีใช่ไหม หนูถึงไม่อยู่กับแม่ แม่ขอโทษ แม่ขอโทษที่ดูแลหนูไม่ดี เพราะแม่เอง เพราะแม่...ฮึก..." อีฟยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ที่เคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า สายตาทอดมองตัวเองผ่านกระจกเงาพลางยกสองมือขึ้นมาสัมผัสหน้าท้องตัวเองแผ่วเบา ดวงตาคู่สวยวาวสะท้อนหยาดน้ำตามากขึ้น เสียงสั่นแผ่วเบาโทษตัวเองผ่านเงาสะท้อนในกระจกนั้น น้ำตาที่พยายามกักเก็บไว้ในใจถูกปลดปล่อยออกมา มือบางกุมท้องตัวเองยามที่น้ำใสหยดลงมาหยดแล้วหยดเล่า ยื่นมือไปเปิดน้ำเพื่อกลบเสียงสะอื้น ความจริงในใจมันหน่วงตื้อที่ต้องสูญเสียลูก อยากร้องไห้ตั้งแต่วินาทีแรกที่รับรู้ แต่กลับต้องส
