ร่างบางของหญิงสาวผู้เป็นที่รัก ผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ เธอยืนอยู่ในม่านหมอกบางๆ ราวกับกำลังรอคอยใครบางคน แล้วเธอก็หันมาส่งยิ้มหวานให้เขา รอยยิ้มที่ไม่ว่าได้เห็นกี่ครั้งก็ทำให้หัวใจแกร่งสะท้านไหว รอยยิ้มที่ทำให้เขาหลงรักเธอไม่รู้จบ ขาเรียวยาวเตรียมก้าวเข้าไปหาแต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีเด็กผู้ชายวิ่งเข้าไปหาและจับมือเธอไว้ เด็กคนนั้นเรียกเธอว่าแม่ ดวงตาคู่สวยมองเด็กผู้ชายด้วยแววตาเปี่ยมสุขอบอวลไปด้วยความรัก รอยยิ้มละมุนปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวย ดูเธอจะมีความสุขเป็นอย่างมากที่ได้เจอเด็กผู้ชายคนนี้
"ผมกลับมาหาคุณแม่แล้วครับ ผมขอโทษที่กลับมาช้า ผมไปรับน้องมาอยู่ด้วยครับ น้องรออยู่ตรงนู้น เราไปหาน้องกันนะครับคุณแม่" ปัณณ์ยืนมองเด็กชายตัวน้อยส่งเสียงเจื้อยแจ้วพลางชี้นิ้วไปทางม่านหมอก ด้วยหัวใจที่เต้นระรัวเร็วขึ้นเรื่อยๆ เด็กคนนั้นเรียกอีฟว่าแม่และกำลังพาเธอเดินเข้าไปในม่านหมอกบางๆ ใบหน้าสวยหันมองเขาด้วยร
