ปึ่ง!!
"ไอ้มิสเตอร์พีบ้า ไอ้ท่านประธานบ้า ไอ้พี่ปัณณ์บ้า บ้าๆๆ บ้าที่สุด มิสเตอร์พี มิสเตอร์ปัณณ์ พี.เอ็น.ที. ก็ปัณณธร ทำไมแค่นี้ถึงคิดไม่ได้นะอีฟ ทำไมถึงได้โง่แบบนี้ หื้ยยย โอ๊ย!!" อีฟเดินกระทืบเท้าปึงปัง ใบหน้าบูดบึ้ง กระฟัดกระเฟียดเข้ามาภายในห้องทำงานของตัวเอง กระแทกแฟ้มเอกสารในมือลงกับโต๊ะทำงานอย่างแรง และด้วยความโมโหตวัดเท้าเรียวเตะไปที่ขาโต๊ะด้วยลืมว่ามันจะสร้างความเจ็บปวดให้แก่ตัวเอง จนต้องกระโดดเป็นกระต่ายขาเดียว
"ยัยโก๊ะเอ้ย โต๊ะมันอยู่เฉยๆ ก็ไปเตะมัน" ปัณณ์เข้ามาทันเห็นเหตุการณ์รีบเข้าไปช่วยประคองคนฉุนเฉียว แต่ก็ถูกเธอผลักแล้วเขย่งเท้าหนีห่างเขาไป
"ไม่ต้องมาจับเลยนะ โอ๊ย!! ไอ้พี่ปัณณ์ ฮืออออ" คนตัวสูงตามไปช่วยประคอง แต่เมื่อเธอไม่ให้เขาจับ ตวาดเสียงแหวใส่ เขาก็เลยปล่อยมือ จึงทำให้เธอล้มแผละลงไปกองกับพื้น ร้องไห้โฮ
"เอ้า ก็บอกไม่ให้พี่จับ" ปัณณ์ยิ้มขำ ก่อนจะเข้าไปช้อนตัวเธอขึ้
