คนที่ครั้งนึงเคยถามเหมือนไม่เชื่อว่าเด็กในท้องเป็นลูกของเขา แต่วันนี้กลับมาอ้างสิทธิ์ของความเป็นพ่อ
“เค้าเป็นลูกฉันค่ะ... ไม่ใช่ลูกคุณ”
“โถ... แล้วถ้าไม่ใช่เป็นเพราะว่าฉันใส่เข้าไป... ลูกจะเข้าไปอยู่ในท้องเธอได้ยังไง”
เขาอ้างเอาดื้อๆ
“ยังจำวันนั้นได้ไหมคะ... วันที่หนูมาหาคุณแล้วคุณพูดว่ายังไง... คุณทำให้หนูต้องขี่รถกลับบ้านทั้งน้ำตา”
น้ำอ้อยยังไม่เคยลืมความเจ็บปวดในวันนั้น
“ก็ตอนนั้นฉันตกใจ... มันคิดอะไรไม่ออกจริงๆ นี่นา... และที่ถามก็เพื่อความแน่ใจ”
สุ้มเสียงของเควินเศร้าเครือลงไปอย่างเห็นได้ชัด
“อ้อยจ๋า... ขอให้ฉันได้แก้ตัวนะ... ขอใหฉันได้ดูแลเธอกับลูกเพื่อชดใช้ความผิดที่ทำเอาไว้”
“ไม่ค่ะ... คุณอย่าโทรมาอีกนะคะ”
หล่อนส่ายหน้า กดตัดสาย... ซบหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นกับหมอน... ท่องประโยคซ้ำๆ อยู่ในใจว่าต้องตัดใจจากเขาให้ได้
วันรุ่งขึ้น
“แม่ช่วยเลี้ยงตาหนูนะจ๊ะ... เดี๋
