รุ่งเช้า…
ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว และขับรถออกไปจากคอนโดอย่างรวดเร็ว ปลายทางของเขาวันนี้ก็คือโรงพยาบาลของหมอคินน์นั่นเอง เมื่อมาถึงเขาก็เดินตรงไปยังหมอคินน์ที่กำลังตรวจคุยกับคนไข้บริเวณหน้าห้องตรวจนั่นเอง
“ลมอะไรหอบมึงมาที่โรงพยาบาลได้วะ ไอ่มาร์ช”
“กูมาขอร้อง”
“หึ รู้ใจตัวเองแล้วเหรอ??”
ฟุ่บ!!
“เฮ้ย ไอ่เพื่อนเวร มึงทำเหี้ยไรเนี้ยะ?? อายคนอื่นบ้าง??”
จู่ๆ มาร์ชก็ย่อตัวคุกเข่าลงต่อหน้าเพื่อนของตัวเอง ท่ามกลางเหล่าคนไข้และพยาบาลที่อยู่บริเวณนั้น และค่อยๆ ปล่อยน้ำตารินไหลออกมา
“ช่วยบอกที่อยู่พะพายได้ไหม ตอนนี้ยัยนั่นอยู่ที่ไหน กูขอร้องล่ะ กูคิดถึงพายกับลูกมากๆ เลย”
“ไอ่มาร์ช ไอ่เหี้ย มึงจะทำแบบนี้ไม่ได้ กูอายเขา” หมอคินน์รีบสั่งให้เหล่าบุรุษพยาบาลให้รีบมาช่วยพยุงเพื่อนของเขาขึ้นและรีบพาไปยังห้องทำงานส่วนตัวของตัวเองทันที
“อย่ามายุ่ง กูไม่อาย และกูจะไม่ยอมลุกจนกว่า มึงจะบอกกู
