“ทำไมวะ? ทำไมผู้หญิงต้องเห็นแก่เงิน”
“พี่คงรักเขามากสินะคะ” เสียงพึมพำของพราวฟ้าพูดกับอคินที่ฟุบหลับลงไปแล้ว เธอลงมาทันประโยคที่อคินพูดพอดี ซึ่งจะความหมายถึงใครไม่ได้นอกจากรักครั้งเก่าของเขา
ดวงตากลมโตแฝงไปด้วยความเศร้าของพราวฟ้า เธอยืนมองใบหน้าหล่อคมคายของอคินอยู่สักพัก ก่อนที่ตากลมสะดุดเห็นมือของอคินที่มีเลือดแห้งกรังติดอยู่หลังมือของเขา
“พราวยอมแพ้แล้วค่ะ อย่าทำร้ายตัวเองอีกนะ” ร่างเพรียวเดินไปหยิบอุปกรณ์ทำแผล พราวฟ้าตั้งใจทำแผลให้กับอคินอย่างเบามือ เพราะไม่อยากให้เจ้าตัวรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเจอหน้าเธอ พาลจะให้เขาหงุดหงิดเสียเปล่า
ดวงตากลมโตเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา ภาพตรงหน้าเริ่มพร่ามัวจากน้ำตา พราวฟ้ายังคงตั้งใจทำแผลให้อคินจนเสร็จ ก่อนที่เธอจะเดินกลับไปห้องนอนของตัวเองด้วยใจที่เจ็บแทบกระอักเลือด เมื่อเห็นอคินเสียใจเพราะผู้หญิงคนอื่น
“เข้มแข็งนะพราว ถึงเวลาของเธอแล้ว” พราวฟ้าพูดเตือนสติ
