“รสมือคุณพลอยน่ะไม่เป็นสองรองใคร ถ้าแกได้ชิมอาหารฝีมือคุณพลอยรับรองว่าไม่อยากไปกินกับข้าวที่ไหนอีกเลย” สายสมรเอ่ยกับหลานสาวขณะนั่งกินมะม่วงน้ำปลาหวานด้วยกัน ซึ่งแบ่งจัดใส่จานกันคนละจานพร้อมน้ำจิ้มรสเด็ด
พลอยฟ้ารู้สึกดีและอบอุ่นที่เธอมีคุณยายและทุกคนคอยดูแล ในขณะที่ที่คนที่เธอคิดถึงกำลังรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่จะแต่งงานกับแก้วอัปสรผู้หญิงที่คิดว่าดีและเพียบพร้อมทุกอย่าง
“ทำไมแกทำหน้าเบื่อหน่ายแบบนั้นล่ะ” ปกรณ์เอ่ยถามลูกชาย นึกสมน้ำหน้าอยู่ในใจ ลูกชายอยากแต่งงานเขากับภรรยาก็ไม่ห้ามปราม จะได้รู้ว่าคนเพียบพร้อมเพียงแค่เปลือกนอกมันเป็นยังไง ตอนนี้หมั้นกันแล้วก็เหลือแต่แต่งงานเท่านั้น
“เบื่อพวกย้อมแมวขายน่ะครับ” รู้สึกเจ็บใจจนจุกไปหมด ปราบบีบขมับของตัวเองไปมา ขณะพิงพนักโซฟาราคาแพงลิ่วนั่งตรงกันข้ามกับบิดา
“ย้อมแมวขายอะไร” ปกรณ์เอ่ยถาม
“ผมจะไม่แต่งงานกับแก้วแล้วนะครับคุณพ่อ” ท่าทีไร้เดียงสา
