“เขามาทำงานกับแก ทำไมแกไม่บอกฉัน นี่ถ้าฉันไม่รู้จากคุณพ่อ ฉันคงโง่ไปอีกนาน” บิดาเปรยว่าพลอยฟ้ามาทำงานกับปองภพ เขาเลยรีบบึ่งรถมาที่บริษัทของเพื่อนราวกับพายุ
“แกไม่คุยกับฉันไม่ใช่เหรอ” ปองภพแกล้งเอ่ยถาม รู้ดีว่าความเป็นเพื่อนยังไงก็ตัดกันไม่ขาด และดวงขวัญก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่จะทำให้ปราบเลิกคบกับเขาได้
“ก็ตอนนั้นฉันกำลังหงุดหงิด แล้วแกก็ไปยั่วโมโห”
“นึกว่าแกโกรธที่ฉันไปนอนกับดวงขวัญ จนไม่อยากคุยกับฉันเสียอีก”
“ดวงขวัญไม่ได้มีความสำคัญขนาดจะให้ฉันเลิกคบกับแกนะโว้ย วันนั้นขอโทษแล้วกัน” ปราบยอมอ่อนลงให้เพื่อน เพราะคบกันมานาน และปองภพก็เป็นเพื่อนที่ดีมาตลอด
“ฉันไม่ได้โกรธอะไรแกหรอก รู้ว่าตอนนั้นแกกำลังสติหลุดเพราะมีปัญหากับน้องพลอย”
“ก็อย่างนั้นแหละ” ปราบยอมรับ พลางทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของเพื่อน
“ฉันไม่ได้โกรธแก รู้ด้วยว่าดวงขวัญแกล้งพูดยุฉันให้ไปมีเรื่องกับแก ฉันก็ขอโทษแกเหมือ
