รินรดาเป่าปากออกมาด้วยความโล่งใจ เมื่อออกมาจากห้องฉุกเฉินแล้วพบว่าเขายังอยู่
หล่อนไม่รู้ว่าตัวเองเคยยิ้มได้กว้างเท่านี้มาก่อนไหม รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้ปากของหล่อนฉีกยิ้มจนแทบฉีกถึงใบหูเลยทีเดียว
สองขารีบเร่งเดินเข้ามาหาเขาที่กำลังยืนกดอะไรบางอย่างในโทรศัพท์มือถืออยู่
“ขอบคุณนะคะที่ยังอยู่รอฉัน”
หล่อนมองเขาด้วยดวงตาที่เปิดเผยทุกความรู้สึกในหัวใจ
“ถ้าผมกลับไปก่อน คุณคงลำบาก เพราะฝนก็ยังไม่หยุดตก”
เขามีน้ำใจไม่น้อยเลยทีเดียว แม้จะเย็นชาไปหน่อยก็ตาม
“ขอบคุณอีกครั้งค่ะ”
เขาไม่ได้สนใจคำขอบคุณของหล่อน แต่เขาจ้องมองหน้าผากของหล่อนแทน
“คุณโอเคใช่ไหม”
“อ๋อ โอเคค่ะ มีแค่รอยกระจกบาดเฉี่ยวๆ นิดเดียวค่ะ ไม่เจ็บ”
“ตอนนี้คุณยังไม่เจ็บหรอก แต่พรุ่งนี้ไม่แน่”
หล่อนยิ้มแห้งๆ เพราะรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดมันคือเรื่องจริง
“เอ่อ... คุณรอฉันอยู่ตรงนี้ก่อนนะคะ ฉันขอไปจ่ายเงินแป๊บเดียวเดี๋ยวมาค่ะ”
“ผมจัดกา
